(a. i. c. : iber) : 1) kötü bir hâdiseden (*olay) afınan ders. 2) acayip, tuhaf.

is. ar. cm: iber. Bir şeyden ihtirâz ve tevakkî etmek üzere ders alıp, intibâha sebep olacak vaka ve hal, böyle bir hal ve vakadan ders alma, mütenebbih olma: kabahat edenlere cezâ verilir ki başkaları ibret alsınlar; ibret alınacak bir haldir.

اَلْإِبْرَةُ [el-ibret] (hemzenin kesriyle) İğneye denir, مِسَلَّةُ الْحَدِيدِ [miselletu’l-hadîd] ma’nâsına, Fârisîde sûzen derler. Cem’i إِبَرٌ [iber] gelir hemzenin kesri ve bâ’nın fethiyle ve إِبَارٌ [ibâr] gelir hemzenin kesriyle. Ve إِبْرَةُالْعَقْرَبِ [ibretu’l-'akreb] ['Akrebin] soktuğu iğnesidir ki Fârisîde nîş denir. Ve إِبْرَةُالْعُرْقُوبِ [ibretu’l-'urkûb] İnsânın ökçesi üzere olan kalın sinirden ‘ibârettir ki bir ucu baldıra ve bir ucu ökçeye mülâsık olur. Ve إِبْرَةُالذِّرَاعِ [ibretu’z-zirâ’] İnsânın kolunun ucuna ıtlâk olunur, 'alâ-kavlin koldan parmaklar tarafına doğru mümtedd olup bilekçenin ucuyla müsâvî olan incerek kemiğe ıtlâk olunur. Ve إِبْرَةٌ [ibret] At kısmının kıç ayaklarında eğrice ta’bîr olunan sinirden topuğa kadar münhadir olan sinire ıtlâk olunur. Ve مُقْلٌ [mukl] ağacının fidanına ıtlâk olunur. Cem’i إِبْرَاتٌ [ibrât] gelir hemzenin kesri ve bâ’nın sükûnuyla ve إِبَرٌ [iber] gelir hemzenin kesri ve bâ’nın fethiyle. Ve إِبْرَةٌ [ibret] Nemîme ma’nâsına müsta’meldir ki koğ ta’bîr olunur, ismdir; yukâlu: إِنَّهُ لَذُو إِبْرَةٍ أَيْ نَمِيمَةٍ Ve إِبْرَةٌ [ibret] İncir ağacına şebîh bir şecerin ismidir.

s. (pl. عبر) 1. An admonition, warning, example to be shunned; also, an incitative to do what is good. 2. T. A state of taking warning and abstaining.

اَلْإِبْرَةُ [el-ibret] (hemzenin kesri ve bâ’nın sükûnuyla) İğne ki onunla dikiş dikerler. Ve إِبْرَةُ الذِّرَاعِ [ibretu’z-zirâ’] Kolun ince yerine derler, مُسْتَدَقُّ الذِّرَاعِ ma’nâsına.

اَلْعِبْرَةُ [el-'ibret] ('ayn’ın kesri ve bâ’nın sükûnuyla) İsmdir, إِعْتِبَارٌ [i’tibâr]dan. Ve عِبْرَةٌ ['ibret] Geçmiş nesnelere i’tibâr etmek.