iz. ar. [عدل adl’den ms. ifti’âl] 1. İki tarafı müsâvî olma, tüsâvî: i’tidâl-i leyl ü nehâr. 2. İfrât ile tefrît arasında hadd-i vustâda olma, tam lüzûmu derecesinde bulunma, orta hâlde olma; havanın harâretin i’tidâli. 3. Şiddet ve ifrât ve heyecândan sâlim olma, yavaşlık, mülâyemet: i’tidâl-i efkâr, i’tidâl-i meslek. 4. Tenâsüb, uygunluk, tevâfuk: i’tidâl kâmet.- ekseriye kesb, iktisâb etmek yahut bulmak fiiliyle kullanılır: havalar kesb-i i’tidâl etti: hastalık biraz i’tidâl buldu.