خُذْ [huz] (hâ’nın zammı ve zâl’ın sükûnuyla) Emrdir أَخْذٌ [ahz]dan. Ve bunun aslı أُأْخُذْ dur, hemzeteyni sakîl gördüklerinden ötürü hazf ettiler tahfîf için. Ve أَكْلٌ kelimesinden ve أَمْرٌ kelimesinden ve bunlara şebîh olanlardan emr bu üslûb üzere gelir. Ve ‘Arabların خُذْ عَنْكَ dedikleri خُذْ مَا أَقُولُ وَدَعْ عَنْكَ الشَّكَّ وَالْمِرَاءَ ma’nâsınadır. Ve مِرَاءٌ [mirâ’] mîm’in kesriyle şübhe ma’nâsınadır; ve yukâlu: خُذِ الْخِطَامَ وَخُذْ بِالْخِطَامِ بِمَعْنًى Ya’nî bâ ile ve bâ’sız bir ma’nâya isti’mâl olunur. Ve خِطَامٌ [hitâm] hâ-i mu’cemenin kesriyle ve tâ-i mühmele ile yular ma’nâsınadır ki davarı onunla yederler.