اَلْخُوَانُ [el-huvân] (غُرَابٌ [gurâb] vezninde) ve اَلْخِوَانُ [el-hivân] (كِتَابٌ [kitâb] vezninde) Siniye ve tepsiye ve sofraya denir ki üzerine ta’âm vaz’ ve ekl olunur, إِخْوَانٌ [ihvân] dahi lügattir, hemze-i meksûre ile; ve minhu’l-hadîsu ey hadîsu’d-dâbbeti: “حَتَّى إِنَّ أَهْلَ الْإِخْوَانِ لَيَجْتَمِعُونَ فَيَقُولُ هَذَا يَا مُؤْمِنُ وَهَذا يَا كَافِرُ” Ve خِوَانٌ [hivân] kelimesinin cem’i أَخْوِنَةٌ [ahvinet] ve خُونٌ [hûn] gelir hâ’nın zammıyla. Şârihin beyânına göre Fârisîden mu’arrebdir.