(a. i.) : 1) peklik, kabız, (bkz. : inkıbaz). 2) idrar tutukluğu, (bkz. : ihtibâs-ı bevl).

iz. ar. tıb. 1. Peklik, inkıbâz. 2. İdrâr tutulması, ihtibâs.

اَلْخَسْرُ [el-hasr] (كَسْرٌ [kesr] vezninde) ve اَلْخَسَرُ [el-haser] (fethateynle) ve اَلْخُسْرُ [el-husr] (hâ’nın zammıyla) ve اَلْخُسُرُ [el-husur] (zammeteynle) ve اَلْخُسْرَانُ [el-husrân] (فُرْقَانٌ [furkân] vezninde) ve اَلْخَسَارَةُ [el-hasâret] ve اَلْخَسَارُ [el-hasâr] (hâ’ların fethiyle) Bir kimse yolundan azmak ve dâll ve güm-râh olmak ma’nâsınadır, yukâlu: خَسِرَ الرَّجُلُ وَخَسَرَ خَسْرًا وَخَسَرًا وَخُسْرًا وَخُسُرًا وَخُسْرَانًا وَخَسَارَةً وَخَسَارًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَالثَّانِي إِذَا ضَلَّ Ve bey’ ü şirâda ziyân eylemek 'alâ-kavlin aldanmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَسِرَ التَّاجِرُ إِذَا وُضِعَ فِي تِجَارَتِهِ أَوْ غُبِنَ Ve خَسْرٌ [hasr] (كَسْرٌ [kesr] vezninde) ve خُسْرَانٌ [husrân] Bir nesneyi eksiltmek ma’nâsınadır; yukâlu: خَسَرَ الشَّيْءَ خَسْرًا وَخُسْرَانًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا نَقَصَهُ

اَلْحُصْرُ [el-husr] (hâ’nın zammı ve sâd’ın sükûnuyla) Karın bağlanmak; إِعْتِقَالُ الْبَطْنِ ma’nâsına; ve minhu yukâlu: حُصِرَ الرَّجُلُ وَأُحْصِرَ عَلَى الْبِنَاءِ لِلْمَجْهُولِ فِيهِمَا

اَلْخُسْرُ [el-husr] (hâ’nın zammı ve sîn’in sükûnuyla) ve اَلْخُسْرَانُ [el-husrân] (kezâlik hâ’nın zammı ve sîn’in sükûnuyla) Zarar etmek bey’ ve şirâda, pes bu فُرْقٌ [furk]la فُرْقَانٌ [furkân] gibidir ma’nâ-yı firâkta; yukâlu: خَسِرَ فِي الْبَيْعِ خَسَرًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ