(f. s.) : 1) güleryüzlü, gönül açan; taze. 2) g. s. bir yazı sitili.

sıf. fa. 1. Sevinçli, mesrûr. 2. Müferrâh, dil-güşâ.

اَلْخُرَّمُ [el-hurrem] (سُكَّرٌ [sukker] vezninde) Şecerin nebâtına denir ki murâd ağacın dalları ve budakları ve yapraklarıdır ki tâb u tarâvetli ola.Ve keder ve zahmetsiz hoş ve mülâyim dirliğe denir. ‘Alâ-kavlin خُرَّمٌ [hurrem] lafzı mu’arrebdir, ya’nî Fârisîden mu’arrebdir, lâkin Fârisîde mesrûr ve şâdân ma’nâsıyla mübeyyen olmakla zâhiren ma’nâ-yı mezbûr mecâz olur. Ve خُرَّمٌ [hurrem] hâfız huseyn b. İdrîs’in pederinin lakabıdır. Ve خُرَّمَةٌ [hurremet] lafzından cem’ olur ki böğrülceye şebîh bir nebât ismidir, levni benefsecî ve be-gâyet hoş-bû ve hoş-manzar olur. İstishâbı bâ’is-i muhabbet ve çiçeğinden tertîb olunan yağla iddihân zikr olunan muhabbet husûsunda nâfi’ ve 'adâveti dâfi’dir. Bu nebâtı müfredâtta erguvânî şebboy ile beyân ederler. Ve ba’zı müfredâtta Türkîde anasına dil döndüren ta’bîr ederler, bi-'aynihi fasulye kabı gibi, çiçekleri uzun uzun ve rengi gökçül mor olur, ucunda hurde bir sarıca tel gibi nesnesi olmakla onu lisân 'add edip gûyâ ki lisânı ensesine çekilmiş olur diye mersûmdur. Ve خُرَّمَةُ [hurremet] Fâris diyârında bir karye adıdır; Bâbek el-hurremî dedikleri Mecûsî-yi meşhûr oradandır. Mesfûr, Mu’tasım Halîfe zamânında zuhûr ve Mazdekiyye âyînini halka neşr eyledi, tenâsuh i’tikâdında olup ve nisvânda herkes müşterektir diye ibâhet-i nisâ ile katı vâfir fesâda bâ’is ve ekser-i bilâda müstevlî oldu. Ve hurremiyye dedikleri tâ’ife bunun kavmidir.