اَلْحُرْمُ [el-hurm] (hâ’nın zammıyla) ve اَلْحَرَامُ [el-harâm] (سَحَابٌ [sehâb] vezninde) Bir nesne bir kimse üzere memnû’ olmak ma’nâsınadır ki murâd teshîr-i ilâhî yâhûd men’-i kahrî ile ‘an-asl memnû’ olmaktır; yukâlu: حَرُمَ الشَّيْءُ عَلَيْهِ حُرْمًا وَحَرَامًا مِنَ الْبَابِ الْخَامِسِ إِذَا كَانَ مَمْنُوعًا Mü’ellifin Basâ’ir’de beyânına göre asl حَرَامٌ [harâm] ki memnû’un minh olan nesneden ‘ibârettir, yâ teshîr-i ilâhî ile olur yâhûd men’-i kahrî ile yâhûd min-ciheti’l-‘akl yâhûd min-ciheti’ş-şer’ olur yâhûd emr ve maslahatın mürtesem olduğu cihetinden olur. İşbu kâmûs’ta bu mahalde îrâd eylediği misâller zâhiren ma’nâ-yı vâhid kıyâs olunmakla tekrâr vehm olunur, lâkin zikr olunanın hurmeti vech-i mezkûr üzeredir ve misâl-i âtînin hurmeti 'ârızîdir. Pes bu iki حَرَامٌ [harâm]ın beyninde fark-ı fârık vardır. İntehâ. Ve yukâlu: حَرُمَتِ الصَّلَاةُ عَلَى الْمَرْأَةِ أَيِ الْحَائِضِ وَكَذَا السَّحُورُ عَلَى الصَّائِمِ حُرْمًا وَحُرُمًا بِضَمَّتَيْنِ مِنَ الْبَابِ الْخَامِسِ إِذَا امْتَنَعَ فِعْلَهَا Ve حُرْمٌ [hurm] İhrâm bi’l-hacc ma’nâsına ismdir; حِلٌّ [hill] mukâbilidir. Kâle’ş-şârih ve minhu’l-hadîsu: Kâlet 'Â’işe radıyallâhu 'anhâ: “كُنْتُ أُطَيِّبُ النَّبِيَّ عَلَيْهِ السَّلَامُ لِحِلِّهِ وَحُرْمِهِ” أَيْ وَعِنْدَ إِحْرَامِهِ

خُرْمٌ [hurm] (hâ’nın zammıyla) Bir mevzi’ yâhûd bir niçe hurde dağların ismidir. Ve خُرْمُ الْأَكَمَةِ [hurmu’l-ekemet] Tepenin tükenip kesildiği yerden 'ibârettir, ke-mâ se-yuzkeru.

اَلْحُرْمُ [el-hurm] (hâ’nın zammı ve râ’nın sükûnuyla) İhrâm etmek, 'Â’işe radıyallâhu 'anhâ eyitti: “كُنْتُ أُطَيِّبُهُ لِحِلِّهِ وَحُرْمِهِ” أَيْ عِنْدَ إِحْرَامِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ