(a. s. c. : hulviyyâ’t) : 1) tatlı. 2) büzel, bazal

sıf. ar. s: hulve. [ha harfinin fethiyle de câizdir.] 1. Tatlı, şirin. 2. Lezîz, hoş.

اَلْحُلْوُ [el-hulv] (hâ’nın zammı ve lâm’ın sükûnuyla) Tatlı nesneye denir ki acı mukâbilidir, Fârisîde şîrîn denir; yukâlu: هُوَ حُلْوٌ أَيْ لَيْسَ بِمُرٍّ Ve حُلْوُ الرِّجَالِ [hulvu’r-ricâl] hoş-tab’ ve şîrîn-sühan ve hafîfü’r-rûh olmakla herkesin 'indinde mu’teber ve mahbûb olup ülfetinden fâkihe gibi istilzâz olunur ola; cem’i حُلْوُونَ [hulvûn] gelir, mü’ennesi حُلْوَةٌ [hulvet]tir, cem’i حُلْوَاتٌ [hulvât] gelir; yukâlu: رَجُلٌ حُلْوٌ وَامْرَأَةٌ حُلْوَةٌ أَيْ يُسْتَخَفُّ وَيُسْتَحْلَى

a. (fem. حلوە) 1. Sweet. 2. Pleasant, agreeable, charming.

اَلْحُلْوُ [el-hulv] (hâ’nın zammı ve lâm’ın sükûnuyla) Tatlı ki acının mukâbilidir. Ve gâh olur fâ’ide ma’nâsına da gelir; minhu kavluhum: لَمْ يَحْلَ مِنْهَا بِطَائِلٍ أَيْ لَمْ يَسْتَفِدْ مِنْهَا كَثِيرَ فَائِدَةٍ Ve bu nefyden gayrı yerde isti’mâl olunmaz.

اَلْحُلْوَانُ [el-hulvân] (hâ’nın zammı ve lâm’ın sükunuyla) Bi-ma’nâhu; tekûlu: حَلَوْتُ فُلَانًا عَلَى كَذَا مَالًا فَأَنَا أَحْلُوهُ حَلْوًا وَحُلْوَانًا إِذَا وَهَبْتَ لَهُ شَيْئًا عَلَى كُلِّ شَيْءٍ يَفْعَلُهُ لَكَ غَيْرَ الْأُجْرَةِ Ve ücret ma’nâsına dahi gelir. Ve fi’l-hadîsi: “نَهَى عَنْ حُلْوَانِ الْكَاهِنِ” Ya’nî ücret-i remmâlden nehy olunmuştur. Ve حُلْوَانٌ [hulvân] bir kimse hîn-i tezvîcde kızının mehrin kendi nefsi için almağa dahi derler ki 'Arab tâ’ifesi katında bu mezmûmdur; kâlet imre’etun: “لَا يَأْخُذُ الْحُلْوَانَ مِنْ بَنَاتِنَا” Ve حُلْوَانُ [hulvân] Bir şehrin dahi ismidir ki onu ashâbdan İbn 'İmrân binâ etmiştir. Ve حُلْوٌ [hulv] 'Avrete zînet kılmağa dahi derler; tekûlu: حَلَوْتُهَا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا جَعَلْتَ لَهَا حُلِيًّا