(a. i. c. : ahlâk) : huy, tabîat.

iz. ar. cm. ahlâk. Hulkî olan huy, tabiat, sirişt: خلق حسن hulk-i hasen = güzel huy. ≡ cm. 1. Her insanın muttasıf olduğu iyi veya kötü huylar; اخلاق حميده ahlâk-ı hamîde = memdûh huylar; اخلاق ذميمه ahlâk-ı zemîme = mezmûm huylar. 2. Felsefenin ahlâktan bahseden kısmı ve huy ve tabiata müteallik olan ahvâl-i beşeriyye: ahlâk dersi; ahlâk kitapları. 3. İyi huylar, insanı manen ve hakîkaten tezyîn eden fezâil: talebede her şeyden evvel ahlâk aranmalıdır; vahşîlerde ahlâk aramamalı.

Mü’ellifin Basâ’ir’de beyânına göre هَلَاكٌ [helâk] ki meyte-i sû’ ile ölmek ve fenâ bulmak ma’nâsınadır, onun için enbiyâ-yı 'izâm haklarında isti’mâli memnû’dur. Ve dört vech üzere müsta’meldir: Evvelâ bir nesne bir kimseden mefkûd olup lâkin sâ’irin ‘indinde mevcûd ola; ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿هَلَكَ عَنِّي سُلْطَانِيَهْ﴾ Sâniyâ fâsid ve tebâh olmak ma’nâsınadır; ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَيُهْلِكَ الْحَرْثَ وَالنَّسْلَ﴾ Sâlisâ mevt ma’nâsınadır; ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿إِنِ امْرُؤٌا هَلَكَ لَيْسَ لَهُ وَلَدٌ﴾ Râbi’â bi’l-külliyye mahv ve ma’dûm olmak ma’nâsınadır ki ondan fenâ’ ile ta’bîr olunur; ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿كُلُّ شَيْءٍ هَالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ﴾Ve 'azâb ve havf ve fakr ma’nâlarında dahi müsta’meldir. Ve تَهْلُكَةٌ [tehluket] lafzı nevâdir-i masâdırdandır. Ve mü’ellif مَنَعَ kelimesiyle de tanzîr eylemekle bâb-ı sâlisten dahi vârid olur imiş, lâkin zâhiren şevâzzdandır, ancak Fasîh şârihi 'âmmîye nisbet eylemiştir. İntehâ. Ve هُلْكٌ [hulk] ve هَلَاكٌ [helâk] Müte’addî olur; yukâlu: هَلَكَهُ هُلْكًا وَهَلَاكًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي بِمَعْنَى أَهْلَكَهُ Ve bu Temîm lügatine mahsûs olduğu Misbâh’ta müsebbettir. Ve bir nesneye pek düşkün harîs olmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: هَلَكَ إِلَيْهِ إِذَا شَرِهَ

s. (pl. اخلاق) 1. A moral quality, a virtue or vice. 2. A habit. 3. A moral nature or character.

اَلْخُلْقُ [el-hulk] (hâ’nın zammı ve lâm’ın sükûnu ile) Hûy, seciyyet ma’nâsına.

اَلْهُلْكُ [el-hulk] (hâ’nın zammı ve lâm’ın sükûnuyla) İsmdir, helâklık ma’nâsına.