اَلْحِزْبُ [el-hizb] (hâ’nın kesri ve zâ-yı mu’cemenin sükûnuyla) Adamın her gün mu’tâd üzere kırâ’atine müdâvemet eylediği vird-i mu’ayyenine ıtlâk olunur. Ma’nâ-yı âtîden me’hûzdur ki nefsine tavzîf eylediği tâ’ife-i du’â olacaktır. Şârih der ki وِرْدٌ [vird] kelimesi vâv’ın kesriyle suya gelmekte olan nöbete denir, mecâzen herkes evkât-ı mahsûsada kendi nefsine iltizâm-ı kırâ’at eylediği âyât ve salavât ve ezkâr ve ed’iyeye ıtlâk olunur. İntehâ. Yukâlu: قَرَأَ حِزْبَهُ مِنَ الْقُرْآنِ أَيْ وِرْدَهُ الَّذِي اِعْتَادَهُ Ve حِزْبٌ [hizb] Mutlakan tâ’ife ma’nâsınadır ki ma’nâ-yı mevzû’-ı budur; yukâlu: عِنْدَهُ حِزْبٌ مِنْهُ أَيْ طَائِفَةٌVe silâha ve âlet-i harbe denir. Ve hâssaten cemâ’at-i insânîye ıtlâk olunur; yukâlu: جَاءَ حِزْبٌ مِنَ النَّاسِ أَيْ جَمَاعَةٌ