(a. i. c. : hirfıem) : 1) gayret, emek, çalışma, çabalama.

is. ar. cm: himem. Cem’u’l-cem’i: himemât. 1. Kast, niyet, zihn ü kalple olunan tasaddî: insan himmetle pek büyük işlere muvaffak olur; همت عالى âlî himmet, همت بلند bülend himmet = büyük ve âlî işlere tasaddî eden. 2. Cehd, sa’y, gayret: yolların tavsî’ ve tesviyesine himmet etti; bu mektep ancak onun himmetiyle vücûda geldi; himem-i aliyyelerinin bî-dirîğ buyurulması. 3. Lutf: muâmele-i lutfkârâne: himmet) buyurun; himmetinizle. 4. Teveccüh-i manevî, imdâd-ı rûhânî: pîrin, şeyhin himmeti üstümüzden eksik olmasın. [bu son iki mana arabîde yoktur.— arabî terkibâtta “همه himme” sûretinde de kullanılır.]

اَلْهِمَّةُ [el-himmet] (hâ’nın kesri ve fethiyle) Zamîrde fi’le çıkarılması kasd ve irâde olunan husûsa denir. Ve meyl-i tab’ ve şevk ve hevâ ma’nâsınadır; yukâlu: بِهِ هِمَّةٌ صَادِقَةٌ وَهِيَ مَا هُمَّ بِهِ مِنْ أَمْرٍ لِيُفْعَلَ وَكَذَا الْهَوَى

اَلْهِمَّةُ [el-himmet] (hâ’nın kesri ve mîm’in teşdîdiyle) Bir nesneye kasd ve teveccüh; yukâlu: فلان بعيد الهمة