(a. i. c. : ahlâb) : anat. 1) tırnak. 2) ciğer; ciğerin perdesi. 3) bot. turp. 4) asma yaprağı. 5) s. zampara [genç].

اَلْخِلْبُ [el-hilb] (hâ’nın kesri ve lâm’ın sükûnuyla) Tırnağa denir, ظُفُرٌ [zufur] ma’nâsına. Ve şol küçük ve incecik etçeğize denir ki eyegü kemiklerini birbirine vasl edip yapıştırmıştır; ‘alâ-kavlin ciğere denir, كَبِدٌ [kebid] ma’nâsına. Yâhûd ciğerin ziyâdesine denir ki ciğerden başkaca ve yanında olur, ciğer-kûşe dedikleridir. Yâhûd ciğerin perdesine denir, حِجَابُ كَبِدٍ [hicâbu kebid] ma’nâsına. Yâhûd şol beyâz ve yufka zara denir ki ciğere yapışık olur. Ve خِلْبٌ [hilb] Sebzevâttan turp dedikleri sebzeye denir, فُجْلٌ [fucl] ma’nâsına. Ba’zı nüshada hâ-yı mühmele ile فَحْلٌ[fahl] mersûm olmakla erkek ve aygır hayvân demek olur. Munâvî Şerhi’nde bunu tercîh eder. Ve خِلْبٌ [hilb] Asma yaprağına denir. Ve şol zen-pâre çelebiye denir ki sohbet ve fücûr için kendi nisvânı ve nisvân kendisini severler ola; yukâlu: هُوَ خِلْبُ نِسَاءٍ اِذَا كَانَ يُحِبُّهُنَّ لِلْحَدِيثِ وَالْفُجُورِ وَيُحْبِبْنَهُ Cem’i أَخْلاَبٌ [ahlâb] gelir ve خُلَبَاءُ [hulebâ’] gelir كُرَمَاءُ [kuremâ’] vezninde; ve yukâlu: هُمْ أَخْلاَبُ نِسَاءٍ وَخُلَبَاءُ نِسَاءٍ