(a. i. c. : hezliyyât) : 1) eğlence, alay, şaka, lâtife. 2) ed. meşhur ve yaygın bir nazmın vezni ve kafiyesi taklîdedilmek suretiyle lâtife tarzında nazım yazma; bu tarzda yazılan nazım, (bkz. : tehzîl).

iz. ar. 1. Latîfe, şaka, latîfe tarîkiyle söylenilen söz, mizâh: hezle mâildir. 2. Latîfe tarîkiyle söylenen hikâye veya şiir.

اَلْهَزْلُ [el-hezl] (عَزْلٌ ['azl] vezninde) Tanz ve lagv ve horata eylemek manâsınadır, gerek kavlde ve gerek fi’lde olsun. Ve bu جِدٌّ [cidd]in mukâbilidir ki o bir işi latîfe-gûne eylemeyip gerçekten kasd ile etmektir; yukâlu: هَزَلَ فِي فِعْلِهِ أَوْ قَوْلِهِ وَهَزِلَ هَزْلًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَالرَّابِعِ ضِدُّ جَدَّ Ve هَزْلٌ [hezl] (hâ’nın fethi ve zammıyla) İnsân ve hayvân arıklayıp lâgar olmak ma’nâsınadır; yukâlu: هَزَلَ الرَّجُلُ هَزْلًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا صَارَ مَهْزُولًا Ve arıklatmak ma’nâsına müte’addî olur; tekûlu: هَزَلْتُهُ أَنَا هَزْلًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا صَيَّرْتَهُ مَهْزُولًا Ve bir adamın hayvânları mehzûl olmak ma’nâsınadır; yukâlu: هَزَلَ الْقَوْمُ إِذَا هُزِلَتْ أَمْوَالُهُمْ Ve bir adamın mevâşîsi kırılmak ma’nâsınadır; yukâlu: هَزَلَ الرَّجُلُ إِذَا مَوَّتَتْ مَاشِيَتُهُ Ve fakîr ve muhtâc olmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: هَزَلَ الرَّجُلُ إِذَا افْتَقَرَ

vn. & s. 1. A making fun, jesting; fun, jest, play. 2. A becoming thin; leanness, emaciation. 3. A having one’s cattle go thin or be thinned out by death.

اَلْهَزْلُ [el-hezl] (hâ’nın fethi ve zâ’nın sükûnuyla) جِدٌّ [cidd]in mukâbilidir. Ve جِدٌّ [cidd] bir nesneyi latîfe ile etmeyip kasdla etmeğe derler, yukâlu: هَزَلَ يَهْزِلُ مِنَ الْبَابِ الثَّانِي Ve هَزْلٌ [hezl] Davarı arıklatmağa dahi derler; tekûlu: هَزَلْتُهَا أَنَا