is. ar. cm. hazerât. [حضور huzûr’dan. ims.] Ön, huzûr, pîş-gâh: hazret-i emîre arzuhâl etti. ─ bu tabir bu sûretle mef‘ûlün-ileyh makâmında kullanılmaktan tedrîcen bi’t-ta‘mîm huzûr manasından tecerrütle sırf ta‘zîm tabiri olarak ve Fârisî veya Türkçe kâidesince muzâf hâlinde kullanılmaya başlamıştır. “جناب cenâb” gibi ve mahalline göre ondan daha kuvvetlidir: Hazret-i Allah’a yalvardım; Hazret-i Allah acıdı. [bu iki misâlin birincisi doğru ve tabii ve ikincisi ise ona kıyâsendir. ─ izâfet-i Fârisîyye ile daha ziyâde ta‘zîme delâlet edip ekseriya zevât-ı mukaddese hakkında ve izâfet-i Türkiye ile başlıca ricâl-i siyâsiye hakkında kullanılır. “cenâb” dahi böyledir:] Hazret-i Allah, Hazret-i Rasûlullah, Hazret-i Ömer, Hazret-i İmâm-ı A‘zam; paşa hazretleri, filân efendi hazretleri: [cem‘i ise dâimâ izâfet-i Türkiye ile ve lisânımızda sehven tesniye makâmında dahi kullanılır:] Eimme-i isnâ aşere hazerâtı, vüzerâ-i ızâm hazerâtı, sıbtayn-ı ekremeyn hazerâtı. ─ hazretiniz ve cenâbınız gibi muhâtaba istimâli makbûl değildir.

اَلْحَزْرَةُ [el-hazret] (حَمْزَةُ [hamzet] vezninde) Bir nev’ şecere-i hâmize ismidir. Ve güzîde ve a’lâ olan mâla ya’nî deveye denir, ta’dîd ve takdîr olunur olduğu için; yukâlu: هَذِهِ حَزْرَةُ الْمَالِ أَيْ خِيَارُهَا Cem’i حَزَرَاتٌ [hazerât] gelir fetehâtla. Ve حَزْرَةٌ [hazret] نَبِقَةٌ مُرَّةٌ [nebikat murret] ya’nî سِدْرٌ [sidr] ağacının acı olan meyvesine, 'alâ-kavlin merâretine denir ki ism olur. Ve حَزْرَةُ [hazret] Bir vâdî adıdır.

s. (pl. حضرات) 1. A presence. 2. An exalted personage (used before the name or title).

اَلْحَزْرَةُ [el-hazret] (hâ’nın fethi ve zâ’nın sükûnuyla) Üründülenmiş; yukâlu: هَذِهِ حَزْرَةُ الْمَالِ أَيْ خِيَارُهُ ve yukâlu: هَذَا حَزْرَةُ نَفْسِي وَخَيْرُ مَا عِنْدِي