iz. ar. cm. حيوانات hayvânât. [ي ye’nin fethiyle dahi câiz olup, şiirde vezin iktizâ ettikte öyle kullanılır.] 1. Canlı şey, insanla beraber her zî-rûh: hayvân-ı berrî, hayvân-ı bahrî, hayvân-ı nâtık = insan; hayvânât-ı ehliye = sâhipli ve işe yarar hayvanlar. 2. İnsanın gayri olan idrâksiz canlı şey, behîme: o insan değil hayvandır: insanın hayvandan farkı mücerred akıl ve idrâkidir. 3. Yük kaldıran ve araba çeken ve binilen hayvan, beygir, ester, merkeb vesâire: hayvanlara yem vermek; hayvanları çayıra çıkarmak. 4. mc. akılsız ve idrâksiz insan, ahmâk: hayvan mısın? [bu mana ile sıfat gibi dahi kullanılır:] Hayvan herif. nebâtî = sünger gibi yarı nebât ve yarı hayvan olan bir sınıf mahlûkat.