(a. e.) : 1) haksızlık, çevir, zulüm. 2) yazık ki, heyhat, vah!.

اَلْخَوْفُ [el-havf] (hâ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) ve اَلْخَيْفُ [el-hayf] (حَيْفٌ [hayf] vezninde ki aslı vâvîdir) ve اَلْمَخَافَةُ [el-mehâfet] (mîm’in fethiyle) ve اَلْخِيفَةُ [el-hîfet] (hâ’nın kesriyle ki aslı خِوْفَةٌ [hivfet] idi) Korkmak ma’nâsınadır ki أَمْنٌ [emn] mukâbilidir; yukâlu: خَافَ يَخَافُ خَوْفًا وَخَيْفًا وَمَخَافَةً وَخِيفَةً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ ضِدُّ أَمِنَ Kâle’ş-şârih yukâlu: خَافَهُ وَمِنْهُ Ve خِيفَةٌ [hîfet] İsm olur, korkuya denir; cem’i خِيَفٌ [hiyef] gelir, عِنَبٌ ['ineb] vezninde; yukâlu: أَخَذَتْهُ خِيفَةٌ وَهِيَ الْحَالَةُ الَّتِي عَلَيْهَا الْإِنْسَانُ مِنَ الْخَوْفِ Ve خَوْفٌ [havf] Katl ma’nâsına müsta’meldir; kîle ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ﴾ أَيِ الْقَتْلِ Ve harb ve kıtâl ma’nâsına müsta’meldir; ve minhu kavluhu taâlâ: ﴿فَإِذَا جَاءَ الْخَوْفُ﴾ Ve 'ilm ve dirâyet ma’nâsına müsta’meldir ki ‘âdetâ korkmak bilmenin lâzımıdır. Ve bu ta’bîr her lisânda şâyi’dir, tevakku’ ve zann-ı gâlib ‘ilm ve ıttılâ’ mecrâsına icrâ olunur, niteki lisânımızda dahi korkarım ki şöyle ola ta’bîri zebân-zededir. Ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَإِنِ امْرَأَةٌ خَافَتْ مِنْ بَعْلِهَا نُشُوزًا﴾ Ve kezâ kavluhu ta’âlâ: ﴿فَمَنْ خَافَ مِنْ مُوصٍ جَنَفًا﴾ أَيْ عَلِمَ Ve خَوْفٌ [havf] حَوْفٌ [havf] lafzında lügattır ki tasma tasma sırım gibi dilinmiş kırmızı sahtiyâna denir; 'Arab kızcağızları ona ba’zı zînet edip giyinirler. Ve خَوْفٌ [havf] Bâb-ı mügâlebede isti’mâl olunur, korkutmakta ve korkmakta olan yarışta gâlib olmak ma’nâsına; tekûlu: خَاوَفْتُهُ فَخُفْتُهُ كَقُلْتُهُ أَيْ غَلَبْتُهُ بِالْخَوْفِ 'Ale’l-'âde bâb-ı evvele menkûldür.

s. Injustice, tyranny, oppression.

interj. Woe is me! Alas! .

s. (pl. خیوف, اخیاف) 1. A region, quarter, side. 2. A sloping bank at the foot of a mountain precipice. 3. Any patch of land of a different color from what surrounds it. 4. Name of places.

اَلْحَيْفُ [el-hayf] (hâ’nın fethi ve yâ’nın sükûnuyla) Cevr ve zulm ma’nâsına; yukâlu: حَافَ عَلَيْهِ إِذَا جَارَ

اَلْخَيْفُ [el-hayf] (hâ’nın fethi ve yâ’nın sükûnuyla) Dağın iniş olup berk olan yeri. Ve su akıntısının yüksek yeri. Bu sebebden Minâ’da olan mescid-i şerife مَسْجِدُ خَيْفٍ dediler. Ve خَيْفٌ [hayf] Sarkmış deriye dahi derler.