Şârih der ki حَيَوَانٌ [hayevân] kelimesinin aslı حَيَيَانٌ idi, yâ-i sâniye vâv’a ibdâl olundu ve bu حَيَاةٌ [hâyât]tan eblagdır, zîrâ فَعَلَانُ [fa’alân] binâsı levâzım-ı hayâttan olan hareket ve ıztırâbı mutazammındır. Ve حَيَوَانٌ [hayevân] mübâlagaten zû-hayâtta isti’mâl olunur ki cânlı demektir, lâkin bunda yâ’yı iskân ederler, elife kalb olunmak tahâşîsine mebnî. Ve bunlar masdar olarak dahi isti’mâl olunurlar, asl masdarı حَيَاءٌ [hayâ’]dır, وَفَاءٌ [vefâ’] gibi; yukâlu: حَيِيَ يَحْيَى حَيَاءً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَيُقَالُ حَيَّ يَحَيُّ بِالْإِدْغَامِ وَيُقَالُ يَحْيَى بِالْفَكِّ نَقِيضُ مَاتَ Ve حَيَاةٌ [hayât] Tayyib ve helâl rızka ıtlâk olunur, lâkin bunda طَيِّبَةٌ ile ittisâf lâzımdır; yukâlu: وَفَّقَهُ اللهُ حَيَاةً طَيِّبَةً أَيْ رِزْقًا حَلَالًا Ve 'inde’l-ba’z حَيَاةٌ طَيِّبَةٌ [hayâtun tayyibet]ten murâd cennettir.