اَلْخَوْبَةُ [el-havbet] (نَوْبَةٌ [nevbet] vezninde) Açlık, جُوعٌ [cû’] ma’nâsınadır; yukâlu: أَصَابَتْهُ خَوْبَةٌ أَيْ جَوْعَةٌ Ve şol yere denir ki yağmur yağmış iki yerlerin beyninde olup ve ona yağmur isâbet eylememiş ola. Ve çayırı ve otlağı olmayan kır yere denir.

اَلْحَوْبُ [el-havb] ve اَلْحَوْبَةُ [el-havbet] (hâ’ların fethi ve vâv’ların sükûnuyla) Peder ve mâderden her birine denir ebevân ma’nâsına. Şârih der ki Zemahşerî’nin beyânına göre bu mâdde günâh ma’nâsına mevzû’ olup ba’dehu sâ’ir ma’ânîde birer münâsebetle isti’mâl olundu. Ez-cümle ‘adem-i mürâ’âtı ism ve günâh olan hak ve hürmette isti’mâl olunup ba’dehu hak ve hürmeti lâzım olan ebeveynde ve sâ’ir akribâda ve karâbette isti’mâl olundu. Ve حَوْبٌ [havb] ve حَوْبَةٌ [havbet] Kızkardeşe denir, أُخْتٌ [uht] ma’nâsına. Ve bir kimsenin kendi kızına denir, بِنْتٌ [bint] ma’nâsına. Ve حَوْبٌ [havb] Günâh ve ism ma’nâsınadır; hâ’nın zammıyla da câ’izdir; yukâlu: فِيهِ حَوْبٌ أَيْ إِثْمٌ ve حَوْبٌ [havb] Masdar olur günâh-kâr olmak ma’nâsına. Ve bunda dahi hâ’nın zammıyla câ’izdir; yukâlu: حَابَ الرَّجُلُ يَحُوبُ حَوْبًا بِكَذَا أَيْ أَثِمَ Ve hüzün ve endûh ve vahşet ma’nâlarınadır. Bu ma’nâlarda hâ’nın zammıyla da lügattir. Ve fenn ve darb ve sınf ma’nâsınadır. Ve cehd ve meşakkat ve fakr ve meskenet ma’nâlarınadır. Ve nev’ ve gûne ve türlü ma’nâsınadır. Ve ağrı ve dert ve veca’ ma’nâsınadır. Ve diyâr-ı Rebî’a’da bir mevzi’ adıdır. Ve erkek deveye denir, جَمَلٌ [cemel] gibi. Kesret-i isti’mâlle deveyi zecr edecek ya’nî ikâmet ve inâhat ve seyr ve tevkîfte tevbîh ve âzâr eyleyecek edâttan olmakla asvâttan olur. Ve bunda bâ’nın harekât-ı selâsıyla câ’izdir ve حَابِ [hâbi] dahi derler bâ’nın kesriyle.

s. Relationship through one’s mother. (See also حوبە).

s. 1. Utter destitution. 2. Hunger; starvation.

اَلْحَوْبَةُ [el-havbet] (bi-fethi’l-hâ’) ve اَلْحِيَابَةُ [el-hiyâbet] (bi-kesri’l-hâ’) Masdarâni kezâlik; yukâlu: حُبْتَ بِكَذَا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ أَيْ أَثِمْتَ تَحُوبُ حَوْبًا وَحَوْبَةً وَحِيَابَةً Ve حَوْبَةٌ [havbet] Kezâlik ehl ve 'ayâl ma’nâsına da gelir; yukâlu: إِنَّ لِي حَوْبَةً أَعُولُهَا أَيْ ضَعَفَةً وَعِيَالًا Ve عَوْلٌ [‘avl] zahmet çekmeğe de derler. Ba’zılar eyitti: حَوْبَةٌ [havbet] her hürmettir ki onu sen zâyi’ kılarsın, vâlide yâ hemşîre yâhûd gayrı, zât-ı rahm, mahrem kabîlinden. Ve حَوْبَةٌ [havbet] Hâcet ma’nâsına da gelir denildi; yukâlu: أَلْحَقَ اللهُ بِهِ الْحَوْبَةَ أَيِ الْمَسْكَنَةَ وَالْحَاجَةَ Ve hayra ve şerre kâdir olmamak ma’nâsına da gelir; yukâlu: إِنَّمَا فُلَانٌ حَوْبَةٌ أَيْ لَيْسَ عِنْدَهُ خَيْرٌ وَلَا شَرٌّ Ve recül-i za’îf ma’nâsına da gelir ki cem’i اَلْحُوَبُ [el-huveb]dir, hâ’nın zammı ve vâv’ın fethiyle.