sıf. ar. s: hasene. Güzel, cemîl, hûb: وجه حسن vech-i hasen = güzel yüz; اعمال حسنه a‘mâl-i hasene = güzel işler.

اَلْحَشَنُ [el-haşen] (fethateynle) Süt zefîrinden olan kîre denir; tekûlu: بِيَدِي حَشَنٌ أَيْ وَسَخٌ مِنْ دَسَمِ اللَّبَنِ Ve masdar olur, tuluma hayli müddet süt konup aralıkta tathîr olunmadığından çirklenip bed-râyiha bağlamak ma’nâsına; yukâlu: حَشِنَ السِّقَاءَ حَشَنًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا كَثُرَ اسْتِعْمَالُهُ بِحَقْنِ اللَّبَنِ فِيهِ فَأَرْوَحَ وَلَزِقَ بِهِ وَسَخُهُ

a. 1. (fem. حسنە, pl. حسان) Good, comely, seemly, beautiful, pleasant, agreeable. 2. (dual حسنان, obl. حسنین) A proper name of men (vulg. Hasan); especially, ofthe elder of the two sons of the caliph Ali.

اَلْحَسَنُ [el-hasen] (fethateynle) Hüsnle muttasıf olan nesne. Ve gâh olur buna بَسَنٌ lafzı tâbi’ kılınıp رَجُلٌ حَسَنٌ بَسَنٌ derler.

اَلْحَسَنُ [el-hasen] ve اَلْحُسَيْنُ [el-huseyn] (hâ’nın evvelde fethi ve sânîde zammı ve sîn’lerin fethiyle) Emîrü’l-mü’minîn ‘Alî’nin oğulları radıyallâhu ‘anhum. Ve حَسَنٌ [hasen] ve حُسَيْنٌ [huseyn] tayyi’ kabîlesinden iki cemâ’atin adıdır. Ve حُسَيْنٌ [huseyn] ve حَسَنٌ [hasen] Benî Sa’d’a mensûb bir kumun dahi adıdır, remle-i mahsûsa ma’nâsına ki Ebû’s-sahbâ’ onda katl olunmuştur. Ve onun kâtili ‘Âsım b. halîfe’dir. Ve Muberred eyitti: Zikr olunan kumlar iki yığın kumdur ki onda nev’-i istitâlet vardır, ya’nî yığınları müdevver değildir.