اَلْحَامِيَةُ [el-hâmiyet] Ashâb ve rüfekâsını himâyet eder olan adama denir; hâ’ mübâlaga içindir; yukâlu: رَجُلٌ حَامِيَةٌ أَيْ يَحْمِي أَصْحَابَهُ Ve حَامِيَةٌ [hâmiyet] Cemâ’ata vasf olur, nefslerini himâye eyledikleri için; ve tekûlu’l-'Arabu: هُوَ عَلَى حَامِيَةِ الْقَوْمِ أَيْ آخِرُ مَنْ يَحْمِيهِمْ فِي مُضِيِّهِمْ Ya’nî “Münhezim olan 'askerin ensesinden istîlâ eden düşmandan himâye edenlerin âhiridir.” عَلَى أَثَرِ حَامِيَةِ الْقَوْمِ takdirindedir. Ve yukâlu: مَضَيْتُ عَلَى حَامِيَتِي أَيْ عَلَى وَجْهِي Gûyâ ki doğru maksadının ciheti kendisini cihât-ı gayr-i sedîdeden himâye eylemek tasvîrine mebnîdir. Ve حَامِيَةٌ [hâmiyet] Saç ayağına ıtlâk olunur; harâret i’tibârıyla. Ve kuyunun içini örecek taşlara ıtlâk olunur, حِمَايَةٌ [himâyet]ten me’hûzdur; cem’i حَوَامِي [havâmî] gelir. Ve حَوَامِي [havâmî] At ve katır tırnaklarının sağ ve sol yanlarına ıtlâk olunur.