(a. i.) : 1) babadan sonra kalan oğul. 2) me’murlukta, birinden sonra gelip onun yerine geçen kimse. Hayr-ül-halef : hayırlı oğul, babasını hayırla andıracak olan oğul.

iz. ar. cm. ahlâf. 1. Sonradan gelen, birinin yerine kâim olan, selef mukâbili: selef ile halef = bir memuriyette evvel bulunmuş olan adamla badehû onun yerine nasb olunan; filân memuriyette bana halef oldu; azil olduysa da halefini bekleyecektir. 2. Zürriyet, nesil, evlâd ü ahfâd: biz o şanlı ecdâdın ahlâfı değil miyiz?

اَلْخَلَفُ [el-halef] (fethateynle) Pederinden sonra kalan veled-i sâliha denir. Eğer veled-i fâsid ise lâm’ını iskân ile خَلْفٌ [half] denir. Ve gâh olur ki ehadühümâ âherin makâmında isti’mâl olunur; yukâlu: هُوَ خَلَفُ صِدْقٍ مِنْ أَبِيهِ إِذَا قَامَ مَقَامَهُ 'Alâ-kavlin ikisi de müsâvîdir. İmâm Leys dedi ki lâm’ın sükûnuyla خَلْفٌ [half] eşrâr olan kâ’im-makâma ve خَلَفٌ [halef] ahyârına mahsûstur ki fethateynledir; fe-yukâlu: بَقِيَ مِنْهُ خَلَفٌ بِالْفَتْحَتَيْنِ أَيْ وَلَدٌ صَالِحٌ وَخَلْفٌ أَيْ شِرِّيرٌ Ve خَلَفٌ [halef] (fethateynle) İstihlâf olunmuş nesneye denir, kâ’im-makâm ve 'ıvaz ve bedel ittihâz olunan nesne gibi; ve minhu tekûlu: أَعْطَاكَ اللهُ خَلَفًا عَنْ تَلَفٍ وَهُوَ مَا يُسْتَخْلَفُ مِنْ شَيْءٍ Ve خَلَفٌ [halef] أَخْلَفُ [ahlef] lafzından masdar olur, bir adam solak olmak ma’nâsına; yukâlu: خَلِفَ الرَّجُلُ خَلَفًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا كَانَ أَخْلَفَ أَيْ أَعْسَرَ Ve şaşı gözlü olmak ma’nâsına; yukâlu: خَلِفَ فُلاَنٌ إِذَا كَانَ أَخْلَفَ أَيْ أَحْوَلَ Ve dâ’imâ sol yanı üzere yengeç gibi yanın yanın yürür gibi olmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَلِفَ الرَّجُلُ إِذَا كَانَ مُخَالِفًا عَسِرًا كَأَنَّهُ يَمْشِي عَلَى شِقٍّ Mü’ellif ma’nâ-yı sâlisi tekrâr eylemiştir. Ve خَلَفٌ [halef] Esmâdandır: halef b. Eyyûb ve halef b. Temîm ve halef b. hâlid ve halef b. halîfe ve halef b. Sâlim ve halef b. Mehdân ve halef b. Mûsâ ve halef b. Hişâm ve halef b. Muhammed ve halef b. Mehrân muhaddislerdir. Ve Ebû halef iki nefer tâbi’îlerdir. Ve خَلَفٌ [halef] Nâka gebe olmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَلِفَتِ النَّاقَةُ خَلَفًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا كَانَ خَلِفَةً أَيْ حَامِلاً

s. (pl. اخلاف) 1. A substitute. 2. A successor. 3. One who follows. 4. A succeeding generation. 5. A son; a descendant.

اَلْخَلَفُ [el-halef] (fethateynle) Kâ’im-i makâm ma’nâsına; yukâlu: هُوَ خَلَفُ سُوءٍ مِنْ أَبِيهِ إِذَا قَامَ مَقَامَهُ Ahfeş eyitti: Bunda feth ve sükûn berâberdir, izâfet ve ifrâd hâlinde.Ve ba’zılar izâfette tahrîk edip خَلَفُ صِدْقٍ der ve ifrâdda sâkin kılıp bununla izâfet ve ifrâd hâletlerinin farkın eder. Ve خَلَفٌ [halef] Halîfe nasb olunan kimseye de derler.