اَلْخَجِلُ [el-hacil] (hâ’nın fethi ve cîm’in kesriyle) Utanıcı kimse; yukâlu: رَجُلٌ خَجِلٌ وَبِهِ خَجَلَةٌ أَيْ حَيَاءٌ Ve خَجِلٌ [hacil] Otu çok yere derler bir haysiyyetle ki otu birbirine sarılmış ola. Ve fî hadîsi Ebî Hureyre “أَنَّ رَجُلًا ضَلَّتْ لَهُ أَيْنُقٌ فَأَتَى عَلَى وَادٍ خَجِلٍ مُغِنٍّ مُعْشِبٍ فَوَجَدَ أَيْنُقَهُ فِيهِ” Ve أَيْنُقٌ [eynuk] yâ’nın takdîmiyle نَاقَةٌ [nâkat]ın cem’idir. Ve مُغِنٌّ [muginn] kezâlik otlu yer ma’nâsınadır, mîm’in zammı ve gayn-ı mu’cemenin kesri ve nûn’un teşdîdiyle.