اَلْحَجْبُ [el-hacb] (ضَرْبٌ [darb] vezninde) ve اَلْحِجَابُ [el-hicâb] (كِتَابٌ [kitâb] vezninde) Setr ve nihân eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: حَجَبَهُ حَجْبًا وَحِجَابًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ اِذَا سَتَرَهُ Ve حِجَابٌ [hicâb] İsm olur, kendisiyle setr olunacak perdeye denir. Cem’i حُجُبٌ [hucub] gelir zammeteynle; yukâlu: دُونَهُ حِجَابٌ وَهُوَ مَا احْتُجِبَ بِهِVe حِجَابٌ [hicâb] Bâdiyede حَرَّةٌ [harret] ta’bîr olunan kara taşlık tepenin munkatı’ olduğu yere denir. Ve muttariden uzun uzadı râst ve hemvâr olan kumluğa denir. Ve tepesi yüksek dağa denir; yukâlu: قَعَدَ فِي ظِلِّ الْحِجَابِ أَيِ الْجَبَلِ الْمُشْرِفِ Ve حِجَابُ الشَّمْسِ [hicâbu’ş-şems] Güneşin ziyâ ve pertevine yâhûd nâhiye ve cânibine ıtlâk olunur. Ve mutlakan iki nesne beyninde perde ve hâ’il olan şeye hicâb ıtlâk olunur. Ve حِجَابٌ [hicâb] Zar gibi ince ve yufka etçeğize denir ki insânın iki yanları beyninde mu’tarız ve akciğer ile nefes mecrâsı olan boğurtlağın arasına hâ’il olur. Bu surette, حِجَابُ الْجَوْفِ [hicâbu’l-cevf] dedikleri perdeden ki yürekle batn beyninde hâ’il olan ince deriden başka olur. Ve حِجَابٌ [hicâb] Dünyâyı muhît olan cebel-i kâf’tan ötede bir cebel adıdır. Kâle eş-şârih ve bihi fussire kavluhu ta’âlâ: ﴿حَتَّى تَوَارَتْ بِالْحِجَابِ﴾ الآية وَهُوَ جَبَلٌ دُونَ قَافٍ كَانَتِ الشَّمْسُ تَغِيبُ مِنْ وَرَائِهِ Ve حِجَابٌ [hicâb] Ma’âzallâhi ta’âlâ bir kimse müşrik olarak fevt olmak ma’nâsına isti’mâl olunur ki şeref-i îmândan mahcûb olur; ve minhu hadîsu Ebî zerr radıyallâhu 'anhu enne’n-Nebiyye 'aleyhi’s-salâtu ve’s-selâmu kâle: “إِنَّ اللهَ يَغْفِرُ لِلْعَبْدِ مَا لَمْ يَقَعِ الْحِجَابُ. قِيلَ: يَا رَسُولَ اللهِ وَمَا الْحِجَابُ؟ قَالَ: أَنْ تَمُوتَ النَّفْسُ وَهِيَ مُشْرِكَةٌ”

اَلْحَجْبُ [el-hacb] Men’ etmek; yukâlu: حَجَبَهُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ Ve mîrâsta olan حَجْبٌ [hacb] dahi bundan me’hûzdur; yukâlu: اَلْإِخْوَةُ يَحْجُبُونَ الْأُمِّ عَنِ الثُّلُثِ إِلَى السُّدُسِ