(a. i.) : yara iyileştikten veya vücûdun bir tarafına değnekle vurulduktan sonra kalan iz, nişane.

اَلْخَبَاطُ [el-habât] (سَحَابٌ [sehâb] vezninde) Toza ıtlâk olunur, غُبَارٌ [gubâr] ma’nâsına.

اَلْخَبَطُ [el-habat] (fethateynle) Şol silkilmiş yapraklara denir ki kurutup un gibi hurd ettikten sonra un ile yâhûd gayrı nesne ile karıştırıp bir mikdâr su kattıktan sonra lüzûcetini çıkarıp devenin ağzına dökerler; yukâlu: عَلَفَ إِبِلَهُ الْخَبَطَ وَهُوَ وَرَقٌ يُنْفَضُ بِالْمَخَابِطِ وَيُجَفَّفُ وَيُطْحَنُ وَيُخْلَطُ بِدَقِيقٍ أَوْ غَيْرِهِ وَيُوخَفُ بِالْمَاءِ فَتُوجَرُهُ الْإِبِلُ Ve mutlakan silkilmiş yaprağa denir, fa’al bi-ma’nâ mef’ûldür. Ve şol şey’e denir ki davar onu ayağıyla vurup yâ çiğneyip ufatmış ola. Ve خَبَطٌ [habat] Medîne’ye beş merhale mesâfede Cuheyne kabîlesi yurdunda bir mevzi’ adıdır. Serâyâ-yı nebeviyyeden seriyyetu’l-habat onda vâki’ oldu ki Cuheyne’den bir cemâ’at üzere 'asker ta’yîn buyurdular. 'İnde’l-ba’z 'asker-i İslâm’ın aslâ zâd ve zahîreleri kalmamakla nâçâr değnekle silkilmiş yapraklar ekl eylediklerinden سَرِيَّةُ الْخَبَطِ [seriyyetu’l-habat] ıtlâk olunmuştur.

اَلْحَبَطُ [el-habat] (fethateynle) Yara fâsid olmak; yukâlu: حَبِطَ الْجُرْحُ حَبَطًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ أَيْضًا إِذَا عَرِبَ وَنُكِسَ Ve حَبَطٌ [habat] Kezâlik davar otu çok otlayıp karınları şişip içlerinde olan nesne çıkmamağa dahi derler. Ve İbnu’s-Sikkît eyitti: حَبَطٌ [habat] davar tahıl içinde biten çavdarı ya’nî siyâh dâneleri olan otu otlamadan karnı şişmektir ki o ota حَنْدَقُوقٌ [handekûk] derler hâ-i mühmele ile; yukâlu: حَبِطَتِ الشَّاةُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ أَيْضًا Ve fi’l-hadîsi: “وَإِنَّ مِمَّا يُنْبِتُ الرَّبِيعُ مَا يَقْتُلُ حَبَطًا أَوْ يُلِمُّ” Ya’nî yâ katl eder yâhûd katle karîb eder. Bu sebebden hâris b. ‘Amr’a حَبَطٌ [habat] diye tesmiye ettiler, zîrâ mezbûr veledine ba’zı seferinde zikr olan hâlet vâki’ olmuştu, binâ’en 'alâ-zâlik mezbûrlara حَبَطَاتُ بَنِي تَمِيمٍ derler.