sıf. ar. s: hâssa. [خصوص husûs’dan if.] 1. Bir adama veya bir şeye mahsus ve muayyen olup umûma şümûlü olmayan. husûsî, mahsus: bu tabîat o adama hastır. 2. Avâma ait olmayıp mümtâz bir sınıfa ait olan: Meclis-i Hâss = vükelâ-i devletten müteşekkil meclis-i mahsus. 3. Bir hükümdârın zâtına mahsus olan: has ordu, asâkir-i hâssa: Has Âhûr = hükümdâra mahsus atların bulunduğu mahal, Istabl-ı Âmire; Hazîne-i Hâssa = hükümdârın emlâk ve emvâl-i mahsûsası idâresi; Hadâik-i Hâssa = saray bahçeleri, has bahçe; Has Oda = vaktiyle saray-ı hümâyûnda birinci sınıftan olan ağalara mahsus mahal. 4. Hâlis, beyaz, sâfî, hîlesiz: has ekmek, has gümüş. ≡ iz. ar. cm. havâss. mümtâz ve müstesnâ sınıf ve bu sınıfa mahsus halk, âmm ve avâm mukâbili: hâss u âmm, havâss u avâm = umûm halk.