(a. s. c. : havas) : 1) mahsus, * özel. İsm-i hâss : has isim, *özel ad. 2) hüküm darın kendine mahsus olan. 3) saf, hâlis. 4) tar. Osmanlı Imparatorluğu’nun eski devirlerinde, devletin büyüklerine ayrılan ve yıllık geliri yüzbin akçadan yukarı olan arazi.

(a. s. hiss’den) : hisseden, duyan. [müen. “hasse” dir].

sıf. ar. s: hâsse. [حس hiss’den. if.] Hisseden, duyan, duyucu, duygulu.

is. ar. cm. havâss. [حس hiss’den if. s.] İnsan vesâir hayvanâttaki duygu hâssası, havâss-ı hamse = görmek, işitmek, koku, lezzet ve dokunmakla duymaktan ibâret olan beş his.

sıf. ar. s: hâssa. [خصوص husûs’dan if.] 1. Bir adama veya bir şeye mahsus ve muayyen olup umûma şümûlü olmayan. husûsî, mahsus: bu tabîat o adama hastır. 2. Avâma ait olmayıp mümtâz bir sınıfa ait olan: Meclis-i Hâss = vükelâ-i devletten müteşekkil meclis-i mahsus. 3. Bir hükümdârın zâtına mahsus olan: has ordu, asâkir-i hâssa: Has Âhûr = hükümdâra mahsus atların bulunduğu mahal, Istabl-ı Âmire; Hazîne-i Hâssa = hükümdârın emlâk ve emvâl-i mahsûsası idâresi; Hadâik-i Hâssa = saray bahçeleri, has bahçe; Has Oda = vaktiyle saray-ı hümâyûnda birinci sınıftan olan ağalara mahsus mahal. 4. Hâlis, beyaz, sâfî, hîlesiz: has ekmek, has gümüş. ≡ iz. ar. cm. havâss. mümtâz ve müstesnâ sınıf ve bu sınıfa mahsus halk, âmm ve avâm mukâbili: hâss u âmm, havâss u avâm = umûm halk.

a. (fem. حاسە) Sentient, that feels, is sensible of, or sensitive to.