sıf. ar. s: hâriciye. 1. Dışarıya veya dış tarafa mensûb ve müteallik, dış, dâhilî mukâbili: kısm-ı hâriciyesi; cihet-i hâriciyesi: tezyînât-ı hâriciye. 2. Memâlik-i ecnebiyeye ve düvel-i ecnebiye ile olan münâsebâta müteallik: umûr-i hâriciye; tahrîrât-ı hâriciye. 3. Bir mektepte yatıp kalkmayarak ve yiyip içmeyerek yalnız ders almak için gündüzün devam eden (şâkird), nehârî: mektebin iki yüz dâhilî ve yüz hâricî şâkirdi vardır. 4. Hazreti Aliyyü’l-Murtazâ (r.a.) efendimize karşı isyân edenler mezhebine tâbi‘ adam. [bu mana ile isim gibi dahi kullanılıp cem‘i: havâric gelir.]