(a. i.) : hiddet, öfke, kızma, kızgınlık; kızgınlık başlangıcı, hınç. (bkz. : gazab). Kâzım-ül-gayz : öfkesini yenen.

iz. ar. Dargınlık, hiddet, gazab, kızgınlık.

اَلْغَيْظُ [el-gayz] (gayn’ın fethiyle) Hışm ve gazab 'alâ-kavlin eşeddi yâhûd hiddet ve sevretine ve evveline denir ki ibtidâ-i heyecânıdır, ya’nî dem-i kalbin severânından derûnda peydâ olan harârettir ki giderek müştedd olup dargınlık olur. Ve bu masdardır, darıltmak ma’nâsına ve ism olarak isti’mâl olunur; yukâlu: غَاظَهُ يَغِيظُهُ غَيْظًا إِذَا أَغْضَبَهُ أَوْ هُوَ أَشَدُّهُ أَوْ سَوْرَتُهُ وَأَوَّلُهُ ve yukâlu: مَاتَ بِغَيْظِهِ Ve غَيْظٌ [gayz] Esâmîdendir: gayz b. Murre b. 'Avf b. Sa’d b. zubyân bir kimsedir.

s. Anger, wrath, rage.

غَيْظٌ [gayz] (gayn’ın fethi ve yâ’nın kesriyle (?) kezâlik) Bir recülün ismidir ki o gayz b. Murre b. 'Avf’tır ki cedd-i a’lâları gatafân’dır.