i. 1. İnsanın ve ekser hayvanâtın karınlarının ortasındaki deliğimsi şekil ki, rahimde cenin iken bağırsak gibi bir bağ ile vâlidesinin cismine merbût olup, anasının kanı oradan kendi bedenine dühûl ve cevelân eder. Sürre, nâf: çocuğun göbeğini kesmek; göbeğinde bir sancı vardır. 2. Lahana ve marul gibi bazı sebzelerin ortası, merkezi: marul, salata göbek bağlamak; karpuz göbeği. 3. mc. Orta, merkez, kalb-gâh: tâ göbeğinde, şehrin göbeğinde; tavan göbeği; keçe, şal göbeği. 4. Batın, karın, zürriyyet, nesil: beş göbek ahfâdı. 5. Hayvanın göbek ciheti postundan ibâret kürk, nâfe. [bu mana ile sıfat gibi de kullanılır:] göbek kürk.