(a. i. c. : efkâr) : 1) fikir, düşünce. 2) idrâk. 3) hatır. 4) zihin, akıl. 5) rey, oy, zan, inanma. 6) zihin tasavvuru, kuruntu. 7) murad, maksat, niyet.

iz. ar. cm: efkâr. 1. Düşünme, tefekkür, mülâhaza, endîşe: fikre daldı; i’mâl-i fikr etmek; derin bir takım efkâr zihnini meşgul ediyordu. 2. Re’y, bir adamın kendi fikrince kararlaştırıp tensîb ettiği yol: bu bâbda sizin fikriniz nedir? Ben fikrimi beyân ettim; siz de kendi fikrinizi söyleyiniz. 3. Akıl, zihin, hired, hûş, zekâ: bu adamda hiç fikir yoktur; efkâr sâhibi adamdır; fikri doğru adam. 4. Kuvve-i hâfıza, hâtır: fikrimde kalmadı; şimdi fikrime geliyor; büsbütün fikrimden çıkmış idi; bunu fikrinizde tutun. 5. Her vakit düşünülen şey, menvî-i zamîr: onun aklı fikri hep oyunda. 6. Niyet, maksat, tasavvur: ne fikriniz vardır? Efkârınız nedir?

اَلْفِكْرُ [el-fikr] (fâ’nın kesri ve fethiyle) ve اَلْفِكْرَةُ [el-fikret] (fâ’nın kesriyle) ve اَلْفِكْرَى [el-fikrâ] (ذِكْرَى [zikrâ] vezninde) Bir nesnede i’mâl-i nazar eylemek ma’nâsınadır ki düşünmek ta’bîr olunur, Fârisîde endîşe denir. فِكْرٌ [fikr]in cem’i أَفْكَارٌ [efkâr]dır. Şârih der ki فِكْرَةٌ [fikret]in cem’i فِكَرٌ [fiker]dir, فِقْرَةٌ [fikret] ve فِقَرٌ [fikar] gibi; ve minhu yukâlu: لِفُلاَنٍ فِكَرٌ كُلُّهَا فِقَرٌ Ve فِكْرٌ [fikr] Masdar olur, düşünmek ma’nâsınadır; yukâlu: فَكَرَ فِيهِ فِكْرًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا أَعْمَلَ النَّظَرَ فِيهِ

vulg. (sometimes) fikir, s. (pl. افكار) 1. A thought. 2. T. The mind. 3. T. The recollection.

اَلْفِكْرُ [el-fikr] (fâ’nın kesri ve kâf’ın sükûnuyla) ve اَلْفِكْرَةُ [el-fikret] (kezâlik fâ’nın kesri ve kâf’ın sükûnuyla) İsmlerdir, تَفَكُّرٌ [tefekkur] ma’nâsına.