اَلْفَذُّ [el-fezz] (fâ’nın fethi ve zâl’ın teşdîdiyle) Yalnız, münferid ma’nâsına; yukâlu: ذَهَبَا فَذَّيْنِ Ve فَذٌّ [fezz] Kumar oklarının evveline derler ki o on oktur: Evveli فَذٌّ [fezz], ikincisi تَوْأَمٌ [tev’em]dir tâ-i müsennâtla جَعْفَر [ca’fer] vezni üzere, üçüncüsü رَقِيبٌ [rakîb], dördüncüsü حِلْسٌ [hils]tir hâ-i mühmelenin kesri ve lâm’ın sükûnuyla, beşincisi نَافِسٌ [nâfis]tir nûn’la ve fâ ile, altıncısı مُسْبِلٌ [musbîl]dir mîm’in zammı ve sîn-i mühmelenin sükûnu ve bâ’nın kesriyle, yedincisi مُعَلَّى [mu’allâ]dır mîm’in zammı ve lâm’ın teşdîdiyle. Üçü dahi şol oklardır ki onların nasîbi yoktur ve onları biri سَفِيحٌ [sefîh]tir sîn-i mühmelenin fethi ve fâ’nın kesriyle ve biri dahi مَنِيحٌ [menîh]tir mîm’in fethi ve nûn’un kesriyle ve âhirlerinde hâ-i mühmele ile ve biri dahi وَغْدٌ [vagd]dır vâv’ın fethi ve gayn-ı mu’cemenin sükûnuyla ve dâl-ı mühmele ile. Ve فَذٌّ [fezz] Müteferrik ma’nâsına da gelir; yukâlu: تَمْرٌ فَذٌّ أَيْ مُتَفَرِّقٌ