اَلْفَزُّ [el-fezz] (fâ’nın fethi ve zây’ın teşdîdiyle) 'Udûl ve insirâf eylemek ma’nâsınadır; tekûlu: فَزَّ فُلاَنٌ عَنِّي فَزًّا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ أَيْ عَدَلَ Ve bir adam yalnız kendi başına olmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَزَّ الرَّجُلُ إِذَا انْفَرَدَ Ve belinleyip korkmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَزَّ الظَّبْيُ إِذَا فَزِعَ Ve bir kimsenin derûnuna havf ilkâsıyla yerinden iz’âc eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: فَزَّ فُلاَنًا عَنْ مَوْضِعِهِ إِذَا أَزْعَجَهُ وَأَفْزَعَهُ Ve فَزٌّ [fezz] Vasf olur, hafîf kişiye denir; yukâlu: رَجُلٌ فَزٌّ أَيْ خَفِيفٌ Ve bakara-i vahşiyye yavrusuna denir. Cem’i أَفْزَازٌ [efzâz]dır.

اَلْفَذُّ [el-fezz] (fâ’nın fethi ve zâl’ın teşdîdiyle) Yalnız, münferid ma’nâsına; yukâlu: ذَهَبَا فَذَّيْنِ Ve فَذٌّ [fezz] Kumar oklarının evveline derler ki o on oktur: Evveli فَذٌّ [fezz], ikincisi تَوْأَمٌ [tev’em]dir tâ-i müsennâtla جَعْفَر [ca’fer] vezni üzere, üçüncüsü رَقِيبٌ [rakîb], dördüncüsü حِلْسٌ [hils]tir hâ-i mühmelenin kesri ve lâm’ın sükûnuyla, beşincisi نَافِسٌ [nâfis]tir nûn’la ve fâ ile, altıncısı مُسْبِلٌ [musbîl]dir mîm’in zammı ve sîn-i mühmelenin sükûnu ve bâ’nın kesriyle, yedincisi مُعَلَّى [mu’allâ]dır mîm’in zammı ve lâm’ın teşdîdiyle. Üçü dahi şol oklardır ki onların nasîbi yoktur ve onları biri سَفِيحٌ [sefîh]tir sîn-i mühmelenin fethi ve fâ’nın kesriyle ve biri dahi مَنِيحٌ [menîh]tir mîm’in fethi ve nûn’un kesriyle ve âhirlerinde hâ-i mühmele ile ve biri dahi وَغْدٌ [vagd]dır vâv’ın fethi ve gayn-ı mu’cemenin sükûnuyla ve dâl-ı mühmele ile. Ve فَذٌّ [fezz] Müteferrik ma’nâsına da gelir; yukâlu: تَمْرٌ فَذٌّ أَيْ مُتَفَرِّقٌ

اَلْفَزُّ [el-fezz] (fâ’nın fethiyle) Hafîf kimse; yukâlu: رَجُلٌ فَزٌّ أَيْ خَفِيفٌ Ve فَزٌّ [fezz] Sığır yavrusuna dahi derler, وَلَدُ بَقَرٍ ma’nâsına.