اَلْفَيْظُ [el-feyz] (غَيْظٌ [gayz] vezninde) ve اَلْفَيْظُوظَةُ [el-feyzûzat] (شَيْخُوخَةٌ [şeyhûhat] vezninde) ve اَلْفَيَظَانُ [el-feyezân] (fetehâtla) ve اَلْفُيُوظُ [el-fuyûz] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) Bunlar da ölmek ma’nâsınadır; yukâlu: فَاظَ فُلاَنٌ يَفِيظُ فَيْظًا وَفَيْظُوظَةً وَفَيَظَانًا وَفُيُوظًا إِذَا مَاتَ ve yukâlu: فَاظَ نَفْسَهُ أَيْ قَاءَهَا يَعْنِي أَخْرَجَ رُوحَهُ بِمَعْنَى مَاتَ Bu sûrette lâzım ve müte’addî isti’mâl olunur. Ve kay’-i nefs ihrâc-ı rûhtan kinâyedir ki kinâye’-i telmîhiyye ile yine vefât etmek murâddır. Ve ba’zılar dediler ki işbu فَاظَ mâddesi نَفْسَهُ lafzına mukârin olarak isti’mâl olunmaz, belki hemân فَاظَ الرَّجُلُ 'unvânında müsta’mel olur. Ve فَاضَ mâddesi نَفْسَهُ lafzıyla yine ma’nâ-yı mezbûrda isti’mâlle olunur, niteki mahallinde zikr olundu; ve yukâlu: حَانَ فَيْظُهُ وَفَوْظُهُ أَيْ دَنَا مَوْتُهُ