(a. i.) : 1) bozma, bozulma, dağıtma, dağılma.

iz. ar. 1. Bozma, kaldırma, hükümsüz bırakma, lağv, iptal: kânûnun bir maddesini fesh etmek; yeni nizâm eskisini fesh etti; bir usûl ve âdetin feshi. 2. hk. Bir mahkeme-i ibtidâiyyenin verdiği kararı mahkeme-i istînâfın veya diğer bir mahkeme-i bidâyetin bozması.

اَلْفَشْخُ [el-feşh] (şîn-i mu’ceme ile فَسْخٌ [fesh] vezninde) El ile bir kimsenin başına vurmak, 'alâ-kavlin çehreye şamar vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَشَخَهُ فَشْخًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا ضَرَبَ رَأْسَهُ بِالْيَدِ أَوْ صَفَعَهُ Ve zulm eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: فَشَخَهُ إِذَا ظَلَمَهُ Ve oyunda yalan söylemek ma’nâsınadır; yukâlu: فَشَخَ الصَّبِيُّ فِي اللَّعِبِ إِذَا كَذَبَ فِيهِ

vn. & s. 1. A severing, separating, disintegrating; severance, disintegration. 2. An undoing, annulling; dissolution, annulment. 3. A corrupting; corruption; destruction. 4. A human soul’s transmigrating to a plant or an inorganic substance, a mode of metempsychosis.

اَلْفَسْحُ [el-fesh] (fâ’nın fethi ve sîn’in sükûnuyla) Yeri mecliste vâsi’ etmek; yukâlu: فَسَحَ لَهُ فِي الْمَجْلِسِ أَيْ وَسَّعَ لَهُ فِيهِ

اَلْفَسْخُ [el-fesh] (fâ’nın fethi ve sîn’in sükûnuyla) Bozmak, nakz etmek ma’nâsına; yukâlu: فَسَخَ الشَّيْءَ أَيْ نَقَضَهُ Ve اَلْإِنْفِسَاخُ [el-infisâh] Bozulmak; tekûlu: فَسَخْتُ الْبَيْعَ وَالْعَزْمَ وَالنِّكَاحَ فَانْفَسَخَ أَيِ انْتَقَضَ Ve yedi izâle etmek ma’nâsına da gelir; yukâlu: فَسَخْتُ يَدَهُ أَفْسَخُهَا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ Ve فَسْخٌ [fesh] Arkadan kaftanı bırakmağa dahi derler; yukâlu: فَسَخْتُ عَنِّي ثَوْبِي أَيْ طَرَحْتُهُ