(a. i. c. : efmâm [kullanılmaz]) : 1) ağız. (bkz. : dehân, denen). Gonce-fem : konca gibi küçük ağızlı, [aslı “fevh” dir. c. : efvâh].

اَلْفَمُ [el-fem] (fâ’nın harekât-ı selâsıyla) Ağıza denir, Fârisîde dehen derler. Ve فَمٌ [femm] aslda فَوَهٌ idi. Ve ba’zen mîm’i müselleseten müşedded olur, niteki “ف،و،ه” mâddesinde meşrûhtur. Şârih der ki teşdîd-i mîm eş’ârda ya’nî zarûrete mahsûstur. Ve فَمٌ [fem] Deriyi bir kerre dibâgat eylemeğe denir ki bir ağız dibâgat ta’bîr olunur; yukâlu: فَمٌ مِنَ الدِّبَاغِ أَيْ مَرَّةٌ مِنْهُ

s. (افواه used as its pl.) 1. The mouth. 2. The opening, orifice of anything.

اَلْفَمُ [el-fem] (fâ’nın fethi ve mîm’in tahfîfiyle) Ağız, dehen ma’nâsına. Ve فَمٌ [fem] aslında فَوْهٌ idi, ondan hâ’yı hazf ettiklerinde vâv i’râba mütehammil olmamağın vâv’dan 'ıvaz mîm getirildi. Ve kaçan onu tasgîr etsen aslına redd edip اَلْفُوَيْهُ dersin fâ’nın zammı ve vâv’ın fethi ve yâ’nın sükûnuyla ve cem’inde اَلْأَفْوَاهُ dersin hemzenin fethiyle أَفْمَاءٌ demezsin. Ve فَمٌ [fem]de bir niçe lügat vardır; yukâlu: هَذَا فَمٌ وَرَأَيْتُ فَمًا وَمَرَرْتُ بِفَمٍ Ve ba’zılar fâ’yı meksûr kılarlar, 'alâ-külli hâl. Ve ba’zılar فَمٌ [fem]i iki i’râbla mu’reb kılıp هَذَا فُمٌ derler fâ’nın ve mîm’in zammıyla ve رَاَيْتُ فَمًا derler fâ’nın ve mîm’in fethiyle ve مَرَرْتُ بِفَمٍ derler fâ’nın ve mîm’in kesriyle ve ammâ mîm’i müşedded kılmak hemîn şi’rde câ’izdir.