(a. i.) : 1) hikmet bilgisi, filozofi. 2) hikmet ve marifet sevgisi. 3) bir ilmin esaslı düsturları. 4) meşhur bir feylesofa âit husûsî bir meslek. 5) tabîat, huy ve mizaç sakinliği; rahatlık. 6) musîbete, felâkete sabretme, dayan ma ve Allah’tan geldiğine inanarak boyun eğme.

is. ar. [yu. feylesof φιλότοφοσ’dan muarreb ms. fiille ] 1. İlm-i hikmet. İlâhiyyât ve tabîiyyât ve riyâziyyât ve ahlâk ve mantık vesâir şu’abâtı olan ulûm-ı âliye mecmûʻu: felsefe ile uğraşmak; felsefede yed-i tûlâ sâhibi. 2. Ulûm-ı âliye-i mezkûreden yalnız ilâhiyyât ile mantık ve âdâb ve ahlâk gibi fünûn-ı müsbeteden ma’dûd olmayanlarından ibâret şube-i mahsûsa ki, mekâtib-i âliyede ayrıca talîm ve taallüm olunur: felsefe muallimi; felsefe dersi; dâru’l-fünûn’un felsefe şubesi.

s. Philosophy.