(a. s. fücûr’dan. c. : fecere. füccâr) : 1) fücur sahibi, fena huylu, günahkâr. 2) ayyaş, sefih. 3) habîs; rezîl; şerîr; şakî. 4) yalancı. 5) kadına düşkün erkek, erkeğe düşkün kadın.

sıf. ar. s: fâcire. cm: fecere. [fücûr’dan if.] Fısk u fücûr sâhibi, sefîh, zinâ ve işret gibi menhiyyâtı mürtekib: bir şahs-ı fâcir; bir sâhire-i fâcire; kefere-i fecere.

اَلْفَاجِرُ [el-fâcir] Fâsık ve zânîye denir. Cem’i فُجَّارٌ [fuccâr]dır, تَاجِرٌ [tâcir] ve تُجَّارٌ [tuccâr] gibi ve فَجَرَةٌ [feceret] gelir, طَلَبَةٌ [talebet] gibi. Ve فَاجِرٌ [fâcir] Pek zengin mâl-dar adama ıtlâk olunur. Ve câdû ve sâhire denir; yukâlu: رَجُلٌ فَاجِرٌ أَيْ مُتَمَوِّلٌ وَكَذَا سَاحِرٌ

اَلْفُجُورُ [el-fucûr] (zammeteynle) Fısk etmek; yukâlu: فَجَرَ فُجُورًا Ve kizb etmek ma’nâsına da gelir. Ve bunun aslı meyldendir. Ve فَاجِرٌ [fâcir] Mâ’il ma’nâsınadır.