اَلْجَحْشُ [el-cahş] (cîm’in fethi ve hâ-yı mühmelenin sükûnuyla) Deriye isâbet eden nesneyi soyup sıyırmak ma’nâsınadır, 'alâ-kavlin bu tırmalamaktan aşağıca ki kaşımaktır yâhûd tırmalaktan ziyâde ki kazıyıp gidermektir; yukâlu: جَحَشَ الْجِلْدَ جَحْشًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا سَحَجَهُ وَقَشَرَهُ مِنْ شَيْءٍ يُصِيبُهُ أَوْ هُوَ كَالْخَدْشِ أَوْ دُونَهُ أَوْ فَوْقَهُ Ve جَحْشٌ [cahş] Eşek sıpasına denir ki cem’i جِحَاشٌ [cihâş] gelir ve جِحْشَانٌ [cihşân] gelir cîm’in kesriyle; mü’ennesi جَحْشَةٌ [cahşet]tir. Ve atın tayına da ıtlâk olunur, مُهْرُ الْفَرَسِ [muhru’l-feres] ma’nâsına. Ve cüsse ve endâmın taslak ve kalın ve yakışıksızlığına denir; yukâlu: فِي هَيْكَلِهِ جَحْشٌ أَيْ جَفَاءٌ وَغِلَظٌ Ve cihâd ve gazâ ma’nâsınadır. Ve geyiğe ıtlâk olunur, ظَبْيٌ [zaby] ma’nâsına. Ve Cuheyne kabîlesinden bir sahâbî ismidir. Ve Ümmü’l-mü’minîn Zeyneb ve birâderleri 'Abdullâh ve 'Abdu Benû Cahş b. Ri’âb sahâbîlerdir, radıyallâhu 'anhum. Ve جَحْشٌ [Cahş] hâbûr kazâsında bir karyedir.

vn. A scratching, lacerating, excoriating; laceration, excoriation.

اَلْجَحْشُ [el-cahş] (cîm’in fethiyle ve hâ’nın sükûnuyla) Merkeb sıpası, veled-i hımâr ma’nâsına.