اَلْبِلُّ [el-bill] (bâ’nın kesriyle) Şifâ’ ma’nâsınadır; yukâlu: وَجَدَ بِلًّا مِنْ مَرَضِهِ أَيْ شِفَاءً Ve mübâh ma’nâsınadır; yukâlu: هُوَ بِلٌّ أَيْ مُبَاحٌ وَيُقَالُ حِلٌّ وَبِلٌّ أَيْ حَلَالٌ وَمُبَاحٌ أَوْ هُوَ إِتْبَاعٌ Ve âfet ve dâhiye ma’nâsınadır; cem’i أَبْلَالٌ [eblâl]dır; yukâlu: هُوَ بِلُّ أَبْلَالٍ أَيْ دَاهِيَةُ الدَّوَاهِي

اَلْبِلُّ [el-bill] (bâ’nın kesriyle) Mübâh ma’nâsınadır; minhu kavlu’l-'Abbâs b. 'Abdulmuttalib fî zemzem: “لَا أُحِلُّهَا لِمُغْتَسِلٍ وَهِيَ لِشَارِبٍ حِلٌّ وَبِلٌّ” Asma’î eyitti: Ben zann ederim ki بِلٌّ [bill] kelimesinin zikri itbâ’an ola, hattâ Mu’temir b. Suleymân بِلٌّ [bill] lügat-ı himyer’de mübâh ma’nâsınadır dedi. Ve Ebû 'Ubeyd eyitti: بِلٌّ [bill] şifâ ma’nâsınadır; min kavlihim: بَلَّ الرَّجُلُ مِنْ مَرَضِهِ وَأَبَلَّ إِذَا أَبْرَأَ Ve ammâ hâlid b. Velîd’in “وَأَمَّا وَابْنُ الْخَطَّابِ حَيٌّ فَلَا وَلَكِنْ ذَاكَ إِذَا كَانَ النَّاسُ بِذِي بِلِّيٍّ وَذِي بِلَّى” dediği kavlinde Ebû 'Ubeyd eyitti: ذِي بِلِّيٍّ [zî billiyy]le murâd teferruk-ı nâstır ve halkın bilâ-imâm tavâyif-i muhtelife olup ba’zı ba’zından ba’îd olmasıdır dedi. Ve Ebû 'Ubeyd eyitti: Kezâlik her nesne ki senden ba’îd olup onun mevzi’in bilmesen هُوَ بِذِي بِلِّيٍّ dersin. Ve Ebû 'Ubeyd eyitti: Bunda bir lügat dahi vardır ki o ذِي بِلِّيَانٍ [zî billiyân]dır,bâ’nın kesri ve lâm’ın kesri ve teşdîdi ve yâ’nın tahfîfi ile فِعْلِيَانٌ [fi’liyân] vezni üzere,صِلِّيَانٌ [silliyân] gibi. Ve صِلِّيَانٌ [silliyân] bir otun ismidir.