اَلْبَوْشُ [el-bevş] (bâ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Karışık cemâ’ate, ‘alâ-kavlin kabâ’il-i muhtelifeden müctemi’ olana mahsûstur yâhûd mutlakan nâs-ı kesîre denir; bâ’nın zammıyla da câ’izdir; yukâlu: جَاؤُوا فِي بَوْشٍ أَيْ جَمَاعَةٍ مُخْتَلِطَةٍ أَوْ لاَ يَكُونُ إِلاَّ مِنْ قَبَائِلَ شَتَّى أَوِ الْكَثْرَةِ مِنَ النَّاسِ Ve minhu yukâlu: بَوْشٌ بَائِشٌ Ve bir babanın oğullarına ıtlâk olunur, bir araya gelip biriktikleri hâlde yukâlu: هَذِهِ الْحُضَّارُ بَوْشٌ أَيْ بَنُو أَبٍ وَذَلِكَ إِذَا اجْتَمَعُوا Ve بَوْشٌ [bevş] Mısır diyârına mahsûs bir nev’ ta’âm ismidir; buğday ile mercimeği karıştırıp bir zenbîlde gasl eyledikten sonra bir destî içre vaz’ edip fırında tabh ederler. Ve بَوْشٌ [bevş] Ecnâs-ı muhtelife adamların gırîv ve kavga ve feryâdlarına denir; tekûlu: مَا هَذَا الْبَوْشُ أَيْ ضَجِيجُ الْأَخْلاَطِ مِنَ النَّاسِ Ve bu ma’nâda masdar olur; yukâlu: بَاشَ الْقَوْمُ إِذَا ضَجُّوا ve tekûlu: تَرَكْتُهُمْ هَوْشًا بَوْشًا أَيْ مُخْتَلِطِينَ Ve Yahyâ b. Es’ad b. Bevş el-Bevşî ki ceddine mensûbdur, muhaddisîndendir. Ve بَوْشٌ [bevş] Bir kimseye el ile bir nesne sunmak ma’nâsınadır; yukâlu: بَاشَ إِذَا أَهْوَى إِلَيْهِ بِشَيْءٍ

اَلْبَوْثُ [el-bevs] (bâ’nın fethiyle) Bahs etmek; yukâlu: بَاثَ عَنِ الشَّيْءِ يَبُوثُ بَوْثًا

اَلْبَوْسُ [el-bevs] (bâ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Öpmek, تَقْبِيلٌ [takbîl] ma’nâsına, Fârisî-i mu’arrebdir; yukâlu: بَاسَهُ يَبُوسُهُ

اَلْبَوْصُ [el-bevs] (bâ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) İleri geçmek, tekaddüm ma’nâsına. Ve 'avret sağrısına dahi derler.