iz. ar. 1. Dağıtma, saçma, neşr. 2. Izhâr, fâş etme [bess-i şekvâ ta’biri bu ikinci mana ile olabilir ki o halde bess ü şekvâ denilmesi galattır. Yâhut “انما اشكو بثى و حزنى الى ﷲ innemâ eşkû bessî ve huznî ila’llâh” ayeti kerîmesinden hüzn ve keder manasıyla me’hûz olarak “bessî şekvâ” yani hüzn ve kederden şikâyet taʻbîrinden galattır. Herhalde tahrîfe uğramış bir tabirdir]

اَلْبَشُّ [el-beşş] (bâ’nın fethi ve şîn’in şeddesiyle) ve اَلْبَشَاشَةُ [el-beşâşet] (رَشَاشَةٌ [reşâşet] vezninde) Güler yüzlü olmak ma’nâsınadır; tekûlu: بَشِشْتَ بَشًّا وَبَشَاشَةً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا كَانَ طَلْقَ الْوَجْهِ Ve letâfetle nâzükâne su’âl eylemek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: بَشَّ لَهُ فِي الْمَسْئَلَةِ إِذَا لَطَفَ Ve bir kimseye gülerek cünbüş ve neşâtla ikbâl ve telakkî eylemek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: بَشَّ لَهُ إِذَا أَقْبَلَ عَلَيْهِ وَضَحِكَ إِلَيْهِ Ve bir dost bir dosta mülâkî oldukta ferah ve meserret izhâr eylemek ma’nâsına müsta’meldir; tekûlu: لَقِيتُهُ فَبَشَّ بِي أَيْ فَرِحَ وَسُرَّ

اَلْبَثُّ [el-bess] (bâ’nın fethiyle) Haberi şâyi’ etmek; yukâlu: بَثَّ الْخَبَرَ إِذَا نَشَرَهُ Ve بَثٌّ [bess] Şol hurmâya derler ki onu iyi devşirmeyeler; yukâlu: تَمْرٌ بَثٌّ إِذَا لَمْ يُجَدْ كَنْزُهُ Ve bu 'Arabların مَاءٌ غَوْرٌ dedikleri gibidir. Asma’î eyitti: تَمْرٌ بَثٌّ derler, kaçan müteferrik olup birbirinden ayrı olsa. Ve بَثٌّ [bess] Hâle ve hüzne dahi derler.