iz. ar. 1. Dağıtma, saçma, neşr. 2. Izhâr, fâş etme [bess-i şekvâ ta’biri bu ikinci mana ile olabilir ki o halde bess ü şekvâ denilmesi galattır. Yâhut “انما اشكو بثى و حزنى الى ﷲ innemâ eşkû bessî ve huznî ila’llâh” ayeti kerîmesinden hüzn ve keder manasıyla me’hûz olarak “bessî şekvâ” yani hüzn ve kederden şikâyet taʻbîrinden galattır. Herhalde tahrîfe uğramış bir tabirdir]

اَلْبَشُّ [el-beşş] (bâ’nın fethi ve şîn’in şeddesiyle) ve اَلْبَشَاشَةُ [el-beşâşet] (رَشَاشَةٌ [reşâşet] vezninde) Güler yüzlü olmak ma’nâsınadır; tekûlu: بَشِشْتَ بَشًّا وَبَشَاشَةً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا كَانَ طَلْقَ الْوَجْهِ Ve letâfetle nâzükâne su’âl eylemek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: بَشَّ لَهُ فِي الْمَسْئَلَةِ إِذَا لَطَفَ Ve bir kimseye gülerek cünbüş ve neşâtla ikbâl ve telakkî eylemek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: بَشَّ لَهُ إِذَا أَقْبَلَ عَلَيْهِ وَضَحِكَ إِلَيْهِ Ve bir dost bir dosta mülâkî oldukta ferah ve meserret izhâr eylemek ma’nâsına müsta’meldir; tekûlu: لَقِيتُهُ فَبَشَّ بِي أَيْ فَرِحَ وَسُرَّ

اَلْبَسُّ [el-bess] (bâ’nın fethi ve sîn’in teşdîdiyle) Deveyi âheste sürmektir; yukâlu: بَسَسْتُ الْإِبِلَ أَبُسُّهَا بَسًّا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ Ve بَسٌّ [bess] İrsâl etmeğe de derler; yukâlu: بَسَّ عَقَارِبَهُ إِذَا أَرْسَلَ نَمَائِمَهُ وَآذَاهُ Ve بَسٌّ [bess] Perâkende kılmağa dahi derler; yukâlu: بَسَسْتُ الْمَالَ فِي الْبِلَادِ فَانْبَسَّ إِذَا أَرْسَلْتَهُ فَتَفَرَّقَ فِيهَا Ve بَسٌّ [bess] بَسِيسَةٌ [besîset] kılmağa dahi derler. Ve بَسِيسَةٌ [besîset]nı tefsîri bunun 'akabince zikr olunandır.