(f. i.) : 1) bağ, yular, rabıta, bağlama.

(f. i.) : ed. terkîb-i bend ve tercî-i bend’lerde, terkîb-hâne ve terci’-haneleri birbirine bağlayan beyitler.

i. fa. 1. Bağlama, rabt, kayd: bend etmek = bağlamak. 2. Kendi hükmü altına alma, ayrılamayacak ve her husûsta tâbi’ olacak sûrette celb etme: kendine bend etmek. [bu iki mana da masdariyet ifâde eder.] 3. Bağ, râbıta, kayd: bend-i âhenîn. 4. Boğum, mafsal, boğmak: kamışın bendleri. 5. Kânun ve kavâid kitaplarında rakam tahtında veya rakamsız fıkra, madde: ikinci faslın beşinci bendi. 6. Yüksekten suyu akıtmak için yapılan kemerli veya düz suyolu yâhut suyu biriktirmek için yapılan sed. 7. Gazete ve emsâl-i evrâka derc olunan makâle, bahs: bend-i mahsus; bend yazmak. 8. ed. Muhtelifü’l-kavâfî birkaç kısımdan mürekkep bir manzûmenin her kısmı nihâyetinde aynen tekrar veya hem kâfiye olarak îrâd olunan beyt ki birinci takdîrde manzûmeye “tercî’-i bend” ve ikinci takdîrde “terkîb-i bend” derler. ≡ sıf. 1. Bağlayan, rabt ve kayd eden [bu mana ile str. Teşkiline girer:] dîv-bend = devleri bağlayan; pâ-bend = ayak bağlayan, bukağı. 2. Bağlanmış, bağlı, merbût, mukayyed. [kezâ str. Teşkiline girer:] zincir-bend = zincirle bağlı.

اَلْبَنْدُ [el-bend] (bâ’nın fethi ve nûn’un sükûnuyla) Büyük sancağa denir, 'alem-i kebîr ma’nâsına. Şârihin beyânı üzere Fârisîden mu’arrebdir. Cem’inde بُنُودٌ [bunûd] denir.

اَلْبَنْدُ [el-bend] (bâ’nın fethi ve nûn’un sükûnuyla) Büyük sancak, 'alem-i kebîr ma’nâsına, Fârisîden ta’rîb olunmuştur.