sıf. ar. [“بحث bahs”den if.] Bahs eden, bir bahsi hâvî, bir şeye dâir malumat ve ifâdeyi câmi’: zirâatten bâhis kitap.

اَلْبَاخِسُ [el-bâhis] Naks edici ma’nâsınadır; ve minhu’l-meselu: hتَحْسَبُهَا حَمْقَاءَ وَهِيَ بَاخِسٌ أَوْ بَاخِسَةٌh Mesel-i mezbûr zâhiren belâhet ve hamâkat izhâr edip lâkin nefsinde mekr ve dehâ sâhibi kimse hakkında darb olunur. Aslı budur ki bir adam bir mâl-dâr hatunu görüp zâhir-i hâlinden hamkâ’ olmak zannıyla ben mâlımı bunun mâlına halt edip ba’de-zamân taksîm eylediğimizde mâlın güzîdesini ben alırım yâhûd bunun ba’zı mâlını benimdir diyerek hisseme ifrâz ederim mülâhazâsıyla mâlını mezbûrenin mâlına halt eyledi. Lâkin taksîm vaktinde hatun bi’l-cümle mâlını istîfâ eyledikten sonra zarar dahi iddi’â eylemekle merkûmdan kendisine bir mikdâr mâl dahi alıverdiler. Ve merkûma bu bâbda levm ve tevbîh ettiklerinde kelâm-ı mezbûru îrâd eyledi.