اَلْعَقْبُ [el-'akb] ('ayn’ın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) At bir def’a seğirttikten sonra bir dahi seğirtmek ma’nâsınadır; yukâlu li’l-feresi’l-cevâdi: هُوَ ذُو عَفْو ٍوَعَقْبٍ فَعَفْوُهُ أَوَّلُ جَرْيِهِ وَعَقْبُهُ ثَانِيهِVe عَقْبٌ ['akb] Velede ve veled-i velede ıtlâk olunur. Râgıb’ın beyânına göre asl عَقِبٌ ['akib] ki كَتِفٌ [ketif] vezninde ayağın ökçesine denir, ma’ânî-i sâ’ire ondan mutasarrıftır. Cem’i أَعْقَابٌ [a’kâb] gelir. Ve velede ve veled-i velede ıtlâkı bi’l-isti’âredir. Pederine halef olduğu için lâkin kıza ıtlâk olunmaz ve eğer onun zürriyyeti var ise onlara ıtlâk olunur. İntehâ. Ve عَقْبٌ ['akb] Masdar olur, yaya عَقَبٌ ['akab] ya’nî sinir sarmak ma’nâsına, ke-mâ se-yuzkeru; yukâlu: عَقَبَ الْقَوْسَ عَقْبًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا لَوَى شَيْئًا مِنَ الْعَقَبِ عَلَيْهَا Ve ökçeye vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: عَقَبَهُ إِذَا ضَرَبَ عَقْبَهُ Ve bir kimseye halef olmak ma’nâsınadır, gerek kâ’im-makâm ve gerek ba’de’l-vefât veled olsun; yukâlu: عَقَبَهُ أَيْ خَلَفَهُ ve yukâlu: عَقَبَ مَكَانَ أَبِيهِ أَيْ خَلَفَ Ve şerr ü 'adâvet cihetiyle bir kimsenin arkasına düşüp keyfiyyet-i hâlini tefakkud eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: عَقَبَهُ إِذَا بَغَاهُ بِشَرٍّ

vulg. akab, s. (pl. اعقاب) 1. The heel, the hock. 2. An end. 3. (also ukub) A latter indefinite part. 4. A space or time next after. 5. Issue, posterity, descendants. 6. A succeeding thing.

اَلْعَقْبُ [el-'akb] ('ayn’ın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) Bir kimsenin ökçesine vurmak; tekûlu: عَقَبْتُهُ إِذَا ضَرَبْتَ عَقِبَهُ Ve def’a-i sâniyede yürümeğe dahi derler; yukâlu: لِهَذَا الْفَرَسِ عَقْبٌ حَسَنٌ Ve عَقْبٌ ['akb] Şol kiriş işledikleri siniri meselâ oka yâhûd yaya sarmağa derler; tekûlu: عَقَبْتُ السَّهْمَ وَالْقِدْحَ وَالْقَوْسَ عَقْبًا إِذَا لَوَيْتَ شَيْئًا مِنْهُ عَلَيْهِ Ve قِدْحٌ [kidh] kâf’ın kesri ve dâl-ı mühmelenin sükûnuyla yeleksiz ve temrensiz oka derler.