iz. ar. 1. Yokluk, vücûd zıddı: onun vücûduyla ademi birdir; diyâr-ı adem, sahrâ-yı adem. 2. Olmama, bulunmama, fıkdân. Adem-i itâ‘at = itâatsizlik; adem-i iktidâr = iktidarsızlık; عدم اشتها adem-i iştihâ = iştihâsızlık. [bu mana ile yalnız masdariyyet manasını muhâfaza eden masâdır-ı Arabiyeye dâhil olup, mesela: adem-i ilm, adem-i terbiye, adem-i servet denilmez. Binâen-aleyh Cemiyyet-i Tıbbiyye-i Osmâniye’nin kabul ettiği: adem-i ecfân (göz kapakları), adem-i esâbi‘ (parmaklar), adem-i hâsse gibi tabîrler yerine fıkdân-ı ecfân, fıkdân-ı esâbi‘ ilâ âhirihî denilseydi daha doğru olurdu.]