(a. f. n.) : 1) kelimenin sonuna gelen ve ey! mânâsını veren bir nida edatıdır : cânâ (ey cân); zâhidâ (ey zâhid)… gibi. 2) sesli ile biten has isimlerin sonuna gelirse a harfi yâ şeklini alır : Nâbiyâ (ey Nâbi); Bâkiyâ (ey Baki)…gibi. 3) İki aynı veya iki ayrı kelime arasına sıkışarak, sözün mânâsını kuvvetlendirir : rengârenk; lebâleb; gûnâgûn…gibi.

d. Fiile iltihâk edip; 1. Tasdîk ve te’kîd beyan eder ve medlûlün bedîhî veya tabîî olduğunu gösterir: olur â; satar â, kendi malıdır. 2. (sîga-i şartiye muhâtabına mülhak olarak) ta’cîl beyan eder: gelsen â; yazsanız â. [gâibde “yâ” kullanılır: gelse ya; yazsalar ya.]

hd. 1. Tahbîble beraber nidâ beyan eder, yani severek ve okşayarak çağırmaya yarar: a babanın yavrusu! A gözümün bebeği! 2. Tekdîr ve itâbla beraber nidâya delâlet eder: a canım! Bu nasıl iş! A herif! Nedir senin ettiğin! 3. İhtar ve tenbîh ile beraber bir nevi teessüf ve tevekkül manasını tazammun eder: a birader! Kimden iyilik me’mûl edersin? A kardeş! Ben bu işin olamayacağını söylediydim. – hemze ile başlayan isimlerden evvel çok defa bir (ye) dahi alıp, (ay) suretinde kullanılır: ay oğul!

T. interj. 1. (placed before a noun, forms a vocative) O! Heigh! Holloa! ا افندم, O! My kind sir! ا جانم Heigh! My life! 2. (placed after any word, corroborates a retort, or a remark) كلدم I am come, كلدما I am come, you see, باق سن ا Look here, thou, ho! (After a vowel, this becomes یا; thus, كلدی یا he is come, you see; ایتمە یا don’t, don’t do so, don’t do that, ho!) .