ba: كاه kâh ve گاه gâh.

hr. 1. [Fârisi’ye taklîden kullanılıp, asıl Türkçesi “kim”dir] masdariyyet manasını ifâde edip Arabîde “ان in”i (müşeddede-i meftûha) gibi bir cümleyi diğer bir fiilin mef‘ûlü vesâiresi hükmüne kor: bana dedi ki yarın gelecektir. = yarın geleceğini söyledi. kendisine tenbih ettim ki kimseye söylemesin = kimseye söylememesini tenbih ettim. 2. Gâye ve netice beyân edip, mâ-ba‘dinin, mâ-kabline merbût ve müteallik olduğunu gösterir. tâ ki, hattâ: elimi bırak ki yazı yazayım. kapıdan çekil ki geçeyim. sermâyesi yok ki ticâret etsin. 3. Sebebiyet beyân eder. Zîrâ, çünki: aldanma ki şâir sözü elbette yalandır. [bu mana ile isti‘mâli eskimiştir.] 4. Tefsîr beyân edip, mâkablini mâ-ba‘diyle şerh izâh eder ve ism-i mevsûl mefhûmuna takarrub eder: vaktâ ki Devlet-i Osmâniyye teessüs etti. Bir vakitte ki, ben canımla uğraşıyordum, kendisine hürmet etmedim diye gücenmiş. – tevkît beyân edip fiilin sîga-i iltizâmiyyesiyle kullanılan: “insan ki aşka dûçâr ola (aşka dûçâr olunca) akıl ve re’y elinden gider” gibi tabîrler pek acemâne ve Türkmenler’in Fârisî’ye tâbi şîvesine mahsus olup, el-yevm metrûktur. [âtîdeki ism-i mevsulden ve (کی) ki edâtından tefrîki elzemdir] || çün, bel, kâş, mâdâm edatlarıyla birleşerek mürekkep edatlar teşkil eder: çünki, belki, kâşki, mâdâm ki, gibi. mürekkeplerine ba:

ba: kûh كوه ve كوهسار kûhsâr.