اَلْيَمِينُ [el-yemîn] (yâ’nın fethi ve mîm’in kesri ve meddiyle) Kuvvet. Ve يَمِينٌ [yemîn] Dîn ma’nâsına da gelir, ma’nâ-yı mezkûrdan me’hûzdur; minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿قَالُوا إِنَّكُمْ كُنْتُمْ تَأْتُونَنَا عَنِ الْيَمِينِ﴾ (الصافات، 28) قَالَ ابْنُ عَبَّاسٍ أَيْ مِنْ قِبَلِ الدِّينِ فَتَزَيَّنُونَ لَنَا ضَلَالَتَنَا كَأَنَّهُ أَرَادَ يَأْتُونَنَا عَنِ الْمَأْتَى السَّهْلِ Ve يَمِينٌ [yemîn] 'Âlî dereceye dahi derler, Asma’î eyitti: 'Arabların فُلَانٌ عِنْدَنَا بِالْيَمِينِ dedikleri بِمَنْزِلَةٍ حَسَنَةٍ ma’nâsınadır.

اَلْيُمَيِّنُ [el-yumeyyin] (yâ’nın zammı ve mîm’in fethi ve yâ’-i sânînin kesri ve teşdîdiyle) يَمِينٌ [yemîn]in tasgîrîdir hâ’sız ve ammâ emîrü’l-mü’minîn Hazreti 'Ömer’in radıyallâhu ‘anhu hadîsindeki hâ’yla vârid olmuştur “زَوَّدَتْنَا أُمُّنَا بِيُمَيْنَتَيْهَا مِنَ الْهَبِيدِ” tevcîhi budur ki بِيُمَيِّنَتَيْهَا dilemiştir, يُمْنَى kelimesinin tasgîri olmakla gûyâ ki yâ’-i ûlâ tâ’ya kalb olunmuştur, te’nîs için olmada müşterek oldukları cihetten. Ve هَبِيدٌ [hebîd] karga düğlüğünün tohumuna derler, tohm-ı hanzal ma’nâsına.