iz. ar. Muhâfaza-i haysiyet, vakar, temkîn, ağırlık.

اَلْوَقْعُ [el-vak’] (vâv’ın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) Bir sert nesnenin şiddetle bir nesneye çatırtılı ve takırtılı dokunmasına denir, iki taşın birbirine dokunması ve davar ayağının yere dokunması gibi; tekûlu: سَمِعْتُ وَقْعَ حَافِرِ دَابَّتَهِ وَوَقْعَ الْمَطَرِ أَيْ شِدَّةَ ضَرْبِهِ Ve dağın yüksek ve uçurum yerine denir. Ve yağmuru düşmek üzere olan yâhûd yufka olan buluta vasf olur, وَقِعٌ [veki’] denir denir, كَتِفٌ [ketif] vezninde; yukâlu: سَحَابٌ وَقْعٌ وَوَقِعٌ أَيْ مُطْمِعٌ أَوْ رَقِيقٌ Ve sür’atle gitmek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: وَقَعَ الرَّجُلُ وَقْعًا إِذَا ذَهَبَ وَانْطَلَقَ سَرِيعًا Ve bileği taşına bıçak çalmak ma’nâsınadır ki bilemek için çalmaktır; tekûlu: وَقَعْتُ النَّصْلَ بِالْمِيقَعَةِ إِذَا ضَرَبْتَهُ بِهَا Ve davarın iki yancıkları üzere dâg basmak ma’nâsınadır; tekûlu: وَقَعْتُ الْبَعِيرَ إِذَا كَوَيْتَهُ وَقَاعِ Ve düşman ile gereği gibi uğraş eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: وَقَعَ بِالْعَدُوِّ إِذَا بَالَغَ فِي قِتَالِهِمْ

اَلْوَكِيعُ [el-vekî’] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Pek ve metîn ve muhkem nesneye denir; yukâlu: قَلْبٌ وَفَرْوٌ وَفَرَسٌ وَكِيعٌ أَيْ شَدِيدٌ مَتِينٌ Ke-mâ câ’e fî hadîsi’l-meb’asi: فَشَقَّ بَطْنَهُ وَقَالَ hقَلْبٌ وَكِيعٌh أَيْ وَثِيقٌ مَتِينٌ hأَوْ قَلْبٌ وَكِيعٌ فِيهِ عَيْنَانِ تُبْصِرَانِ وَأُذُنَانِ سَمِيعَتَانِh Buna göre kemâl-i kuvvet ve tahkîk ve zabt ve muhâfazasından kinâye olur, gûyâ ki ilkâ olunan şey’i re’ye’l-‘ayn görüp ve sem’a’l-üzün işitmiş gibi zabt ve itkân eder. Ve وَكِيعٌ [vekî’] Le’îm ve fürû-mâyeye denir; yukâlu: فُلاَنٌ وَكِيعٌ لَكِيعٌ أَيْ لَئِيمٌ Ve şol koça denir ki dâ’imâ sürünün önünce gidip sâ’ir koyunlar ona tâbi’ ola ki kösem ta’bîr olunur. Ve وَكِيعٌ [Vekî’] Esmâdandır: Vekî’ b. el-Cerrâh kibâr-ı zühhâd ve a’yân-ı muhaddisindendir, Sufyân-ı sevrî’den ve o tabakada olanlardan rivâyet-i ehâdîs eylemiştir ve tarîk-i Mekke’de Feyd nâm kal’a hâricinde mescidi vardır ki meşhûrdur ve orada vefât eyledi. Ve Vekî’ b. Muhriz ve Vekî’ b. 'Ades yâhûd hades muhaddislerdir.

اَلْوَقُوعُ [el-vekû’] (صَبُورٌ [sabûr] vezninde) ve اَلْوُقَّعُ [el-vukka’] (سُكَّرٌ [sukker] vezninde) Ağaca yâhûd yere konan kuşlara denir.

اَلْوُقُوعُ [el-vukû’] (kâf’la رُجُوعٌ [rucû’] vezninde) Yukarıdan aşağı düşmek ma’nâsınadır; yukâlu: وَقَعَ الشَّيْءُ وُقُوعًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا سَقَطَ Ve وُقُوعُ الْقَوْلِ [vukû’u’l-kavl] ki âyât-ı kur’âniyye’de vâki’dir, mutazammın olduğu mâddenin husûlünden 'ibârettir; ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ﴾ أَيْ وَجَبَ Ve sübût ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: وَقَعَ الْحَقُّ أَيْ ثَبَتَ Ve deve çökmek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: وَقَعَتِ الْإِبِلُ إِذَا بَرَكَتْ Ve davar yatmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: وَقَعَتِ الدَّوَابُّ إِذَا رَبَضَتْ Ve yere ibtidâ yağmur yağmak ma’nâsına müsta’meldir ki yere yağmur düştü ta’bîr olunur; tekûlu’l-‘Arab: وَقَعَ رَبِيعٌ بِالْأَرْضِ إِذَا حَصَلَ وَلاَ يُقَالُ سَقَطَ Ve kuş konmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: وَقَعَ الطَّيْرُ عَلَى شَجَرٍ أَوْ أَرْضٍ إِذَا نَزَلَ Ve وُقُوعٌ فِي الْيَدِ [vukû’ fi’l-yed] nâdim ve peşîmân olmaktan kinâyedir, سُقُوطٌ فِي الْيَدِ gibi; yukâlu: وُقِعَ فِي يَدِهِ عَلَى الْمَجْهُولِ بِمَعْنَى سُقِطَ فِي يَدِهِ

اَلْوَقْعُ [el-vak’] (vâv’ın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) Dağda olan yüksek yer. Ve وَقْعٌ [vak’] Uğraşmağa dahi derler; yukâlu: وَقَعْتُ بِالْقَوْمِ فِي الْقِتَالِ Ve وَقْعٌ [vak’] Bir nesneden düşmeğe de derler; yukâlu: وَقَعْتُ مِنْ كَذَا وَعَنْ كَذَا وَقْعًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ Ve وَقْعٌ [vak’] Bıçağı keskin etmeğe de derler; tekûlu: وَقَعْتُ السِّكِّينَ إِذَا حَدَّدْتَهَا

اَلْوَقَعُ [el-veka’] (fethateynle) Taşlar.

اَلْوَقِعُ [el-veki’] (vâv’ın fethi ve kâf’ın kesriyle) Şol buluttur ki yufka ola, sehâb-ı rakîk ma’nâsına.